هبوط که در لغت به معنای: به زیر آمدن؛ پست شدن و از وضعی به وضعی بدتر گشتن، آمده است؛ در اصطلاح به معنای خروج از بهشت و استقرار در زمین و ورود به زندگی پرمشقت دنیا تعبیر گردیده است. در این پایان نامه پس از بررسی هبوط در ادیان ابراهیمی – یهود؛ مسیحیت؛ اسلام. در آثار دو شاعر عارف مولانا و سهراب سپهری که در حقیقت مفسر عرفان مولاناست بررسی و تحلیل گردیده است. در این پژوهش به ذکر اصطلاحات عرفانی قدیم اکتفا نگردیده بلکه به مقتضای مقام سعی شده است آنها را با اصطلاحات جدید روانشناسی مانند خودآگاه و ناخودآگاه، آنیما و آنیموس و ... تطبیق داده شود. بدیهی است که امروزه جای عرفان آسمانی را، عرفان زمینی روانکاوانی چون یونگ و شاعرانی چون سپهری گرفته است. که در عین توجه به زندگی بشر زمینی تسامح و تعادل را پیشنهاد می کنند. فلسفه نگاه تازه، وقت را در یافتن، تظاهر نکردن، طبیعت گرا بودن از خصایص عمده عرفان مولوی و سپهری است و هر دو معتقد به این آموزه که تمامی شرف و فضیلت آدمی در قرب الهی است و در این امر، آسمان و زمین و بالا و پایین و صعود و هبوط تفاوت ندارد.