هدف از تحقیق حاضر بررسی روابط ساختاری بین سطح توسعه اقتصادی- اجتماعی و مهاجرت در سطح شهرستانی است. روش تحقیق مورد استفاده تحلیل ثانویه داده های سرشماری سال 1390 بوده و جامعه آماری تحقیق شامل 397 شهرستان کشور می باشد و از پرسشنامه مرکز آمار ایران برای بدست آوردن اطلاعات و شاخص سازی استفاده شده است. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که رابطه معناداری بین متغیرهای مستقل(توسعه اقتصادی، توسعه اجتماعی، توسعه جمعیتی،شاخص بهداشت محیط مسکونی و شاخص تسهیلات مسکن) با متغیر وابسته(درون کوچی، برون کوچی و نرخ خالص مهاجرت) وجود دارد. مدل های ساختار کواریانس نیز رابطه علی همزمان این روابط را تایید می کند. شاخص های توسعه با برون کوچی و همچنین درون کوچی بیشترین ارتباط را دارند بدلیل اینکه شاخصهای توسعه در بیشتر موارد روی هر دو نوع مهاجرت درون کوچی و برون کوچی تاثیر مثبتی داشته اند. و همچنین شاخص های توسعه در مقایسه با درون کوچی و برون کوچی کمترین رابطه را با نرخ خالص مهاجرت نشان می دهد می توان از خنثی شدن اثر درون و برون کوچی توسط همدیگر در این زمینه صحبت کرد.