این پژوهش زبان شناختی در صدد آن است تا جایگاه سازه های موضوعی و غیرموضوعی زبان فارسی را در دستور نقش و ارجاع مشخص سازد. در این راستا، سازه های موضوعی و غیرموضوعی جملات این زبان، در چارچوب مفاهیم مطرح شده در ساخت لایه ای بند، در حوزه ی ساخت نحوی این نظریه، بررسی شده اند. یافته ها نشان می دهند که اگر چه در گونه ی رسمی و نوشتاری زبان فارسی که آرایش واژگانی فاعل-مفعول-فعل، تا حدودی ثابت است، سازه های موضوعی در این دستور، شبیه زبان انگلیسی عمل کرده و در جایگاه های همگانی قرار می گیرند، اما در گونه ی گفتاری که برعکس زبان انگلیسی، سازه ها، اعم از موضوعی و غیرموضوعی، به راحتی جابه جا می شوند، می توانند در جایگاه های غیرهمگانی نیز واقع شوند. قیدهای این زبان نیز مانند انگلیسی می توانند با توجه به معنا و سازه ای که با آن در ارتباط بوده و آن را توصیف می کنند، در حاشیه ی هر یک از سه سطح بند قرار بگیرند.