چکیده ابن عطاء الله اسکندرانی نخستین شخصیتی است که افکار و سخنان شاذلیّه و اصول این طریقت را به صورت مدوّن و مکتوب درآورده است. تمام نویسندگان و مشایخ بعدی از آثار او برای شناخت شاذلیه که از بزرگ ترین طریقه های تصوف مصر است، بهره گرفته اند. این را می توان دلیلی مهم، برای برجستگی او در این سلسله دانست. هرچند استاد ابن عطاء، ابوالعباس مرسی و استاد او ابوالحسن شاذلی، بنیان گذار این طریقه بوده اند؛ اما هیچ کدام اثر مکتوبی از خود برجا نگذاشته اند؛ بنابراین آشنایی با ابن عطاء، شناخت شاذلیه و بسیاری از طریقه های دیگر تصوف مصر را دربرد ارد.

پایان نامه حاضر، درصدد است با بازخوانی و تحلیل آرای عرفانی بدیع الزمان نورسی که در کلیات رسائل النور ارائه شده است، گامی ولو کوچک در جهت شناساندن بهتر و بیشتر این عارف برجسته معاصر، به جامعه علمی ایران بردارد. بر اساس شواهد و قراین، نورسی ابتدا بر طریقت نقشبندیه سیر و سلوک می کرده است؛ اما سرانجام با الهام از قرآن، طریقت نوری را بر پایه چهار اصطلاح قرآنی: عجز، فقر، شفقت و تفکر ابداع کرد که در کلیات رسائل النور تبیین نموده است، بررسی تطبیقی به ما نشان می دهد که بدیع الزمان نورسی ضمن پذیرش محاسن بی شمار تصوف و طریقت ها، نیز به ذکر آسیب ها و زیان های طریقت ها پرداخته، از مزایای آن ها در طریقت خود بهره برده است؛ به ویژه تأثیرپذیری وی از طریقت نقشبندیه مشهودتر است. پژوهشگر شیوه کتابخانه ای را برای پژوهش خود انتخاب کرده است.

فتوت وجوانمردی به معنای آن است که انسان کمالات نفسانی را دروجود خویش محقق کند ورذایل را ازبین ببرد. فضایل خاصی ازقبیل: بذل ، گذشت، دلاوری، ادب، دستگیری از ضعفا وستاندن حق مظلومان در فتوت بسیار مورد توجه است وبا توجه به رو به افول بودن مفاهیم یاد شده در جامعه واز سوئی دینی بودن جامعه ی ما، ضرورت پرداختن به موضوع فتوت از منظردینی که رساندن انسان به کمالات اخلاقی را مهمترین هدف خود معرفی می کند، دوچندان است