گورستان زاگرس سنندج در ضلع جنوب شرقی دامنه کوه آبیدر در مسیر جاده دسترسی سنندج- حسن آباد قرار گرفته است. این گورستان که کاملا به صورت اتفاقی بر اثر برخورد تیغه بلدوزر به جهت تعریض جاده کمربندی آبیدر نمایان شد، فاقد هرگونه پیشینه ای در مطالعات باستان-شناسی منطقه است. در این تحقیق با توجه به بررسی مجموع اطلاعات بدست آمده از اشیاء درون آرامگاهها و استفاده از روش مقایسه ای نسبت به مقایسه آنها با اشیاء یافته شده از محوطه های مشابه عصر آهن در غرب و شمال غرب ایران بویژه قلعه زیویه، گورستانهای چنگبار و کول-تاریکه و نیز تپه حسنلو و زندان سلیمان، در تاریخگذاری آن اقدام گردیده و ضمن بررسی اشیاء گورستان زاگرس سنندج، این نتیجه حاصل شده است که این گورستان متعلق به مردمانی بوده که در محدوه قلمرو ماناها، در اواخر عصر آهن ii و اوایل عصر آهن iii ( 850- 1200 ق.م)، قبل از حمله آشوریها به غرب ایران در سال 840 ق.م، در کمال آسایش و آرامش زندگی می کردند و به زندگی پس از مرگ نیز اعتقاد داشتند. تدفین در این قبور بر اساس اعتقادات کهن با تنظیم طلوع و غروب خورشید انجام می گرفته است. اشیاء بدست آمده از درون گورها دارای سبک هنری محلی بوده که تحت تاثیر هنر اقوام همسایه از جمله اورارتوها، آشورها و... قرار گرفته است. نوع و تعداد اشیاء و طرز، قرارگیری آنها درون قبور با موضوعیت وسایل شخصی و اشیاء مورد نیاز برای دنیای پس از مرگ همگی از یک وحدت اعتقادی در غرب ایران حکایت داشته و جایگاه اجتماعی متوفی را مشخص می کنند.