حقوق بشردوستانه بین المللی مجموعه قواعدی است که به طور مشخص رفتار قوای متخاصم را در خلال مخاصمات مسلحانه سامان می دهد، هدف این حقوق کاهش درد و رنج انسانها، محدود کردن آثار سوء ناشی از مخاصمات و همچنین تامین احترام به شان و کرامت والای انسانی و تضمین حق حیات وی است. بسیاری از فرهنگ ها، تمدن ها، مکاتب، فلاسفه و حقوقدانان با قبول ضرورت دفاع در برابر متجاوز و عدم توانایی در دستیابی به تضمینات کافی برای چلوگیری از جنگ، تلاش نمودند حداقل قواعد و مقرراتی تدوین نمایند، تا از اقدامات غیرانسانی از طریق ایجاد محدودیت در اختیار دولت ها در کاربرد ابزارها و شیوه های جنگی جلوگیری بعمل آورند. حاصل تمام این تلاش ها قواعد و مقرراتی است که در ارتقا و توسعه حقوق بشردوستانه، نقش اساسی ایفا می کند و توجه و بکارگیری آنها در میان طرفین مخاصمه مانع نقض تعهدات بین المللی و به تبع آن مسئولیت بین المللی افراد و دولت ها می گردد. در این تحقیق تلاش می شود مبانی فکری و نظری ممنوعیت نقض تعهدات در حقوق بین الملل بشردوستانه، مصادیق ابزارها و روش های ممنوعه و همچنین قواعد ناظر بر این ممنوعیت ها در کنوانسیون های لاهه(1907)، ژنو(1949)، پروتکل های الحاقی اول و دوم(1977) و نیز در حقوق بشردوستانه عرفی بررسی گردد.