همواره تمرکز مطالعات طراحی و برنامه ریزی شهری به درون بافت تاریخی بوده و کمتر به بیرون بافت تاریخی پرداخته شده است. به این معنی که گونه شناسی بافت پیرامونِ بافت تاریخی، بازخوانی عرصه های همجوار و نحوه ی تعامل با آن ها، مبادی ورود و خروج به بافت تاریخی، سیاست گذاری برای طراحی در عرصه های واسط بافت تاریخی و از این قبیل غالبا مورد غفلت قرار می گیرند. غالبا بافت تاریخی شهرهای جهان توسط خیابان یا بزرگراه های تحت سلطه ی اتومبیل ها از بافت پیرامون خود جدا گشته اند. مرور تجربیات جهانی، ناموفق بودن تجربه ی بزرگ راه ها یا خبابان های کمربندی در پیرامون بافت تاریخی شهرها را نشان می دهد و تلاش های بسیاری در زمینه تغییر و تبدیل این ضدفضا ها به فضاهای شهری و انسانی صورت گرفته است. یکی از رویکردهای مواجهه با این مسئله استفاده از رویکرد طراحی شهری فضای اشتراکی (shared space)به منظور تقویت نقش اجتماعی فضاهای شهری در قبال کاهش نقش دسترسی ]سواره[ می باشد.