دروغ پدیده‏ اجتماعی بسیار گسترده ای است با ابعاد بی‏شمار، پیچیده و بحث برانگیز. گستره معنای دروغ به وسعت فرهنگ‏ هاست. از این روست که مطالعه همه جانبه این پدیده قدری ناممکن به نظر می رسد. اما با اتخاذ رویکردی معین می توان از دریچه ای خاص دروغ و دروغگویی را بررسی کرد. دروغ‏گویی، از منظر اجتماعی، پدیده‏ ای ذاتی نیست و در روند اجتماعی شدن ما شکل می ‏گیرد و معنا می‏ یابد؛ چرا که انسان از بدو تولد دروغگو زاده نمی شود. بنابراین، روند شکل گیری دروغ در زندگی روزمره ما اهمیت می یابد. به این منظور، در پژوهش حاضر به سراغ خانواده های تهرانی رفته ایم‏ تا به توصیفی از چگونگی برساخت اجتماعی دروغ در آن ها دست یابیم. با توجه به ماهیت تحقیق حاضر، برای پاسخ به پرسش های آن از رویکرد روشی کیفی استفاده کرده ایم. با به کارگیری روش مصاحبه عمیق کیفی به گردآوری داده ها پرداختیم. سپس داده‏ ها را با استفاده از روش کدگذاری تحلیل کردیم. نتیجه نهایی پژوهش، که با تطبیق داده ‏ها و نظریه برساخت ‏گرایی حاصل شده، این است که خانواده یکی از نهادهای تولید کننده پدیده اجتماعی دروغ است؛ دروغی که بخشی جدانشدنی از رفتارهای زندگی روزمره ما شده است.