چکیده هدف این پژوهش، بررسی رابطه یادگیری خودراهبر با مهارت های ارتباطی و خلاقیت دانش آموزان دبیرستانی شهر شیراز بوده است. پژوهش حاضر از نوع تحقیق همبستگی می باشد. به منظور اجرای پژوهش بر روی دانش آموزان، از سه مقیاس (مقیاس خود راهبری فیشر و همکاران (2001)، مقیاس مهارت های ارتباطی بارتون جی.ای(1990)، مقیاس خلاقیت عابدی (1372) استفاده گردید. روایی و پایایی هر سه مقیاس با روش روایی صوری و آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. به منظور گردآوری داده ها، نمونه آماری دانش آموزان، با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. تجزیه و تحلیل آماری داده ها (آمار توصیفی، آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام) نشان داد که 1- بین ابعاد خود مدیریتی، رغبت به یادگیری، یادگیری خودراهبر با متغیر مهارت های ارتباطی رابط? مثبت و معنادار وجود داشته است؛ 2- بین ابعاد خود مدیریتی، رغبت به یادگیری، یادگیری خودراهبر با متغیر خلاقیت رابط? مثبت و معنادار وجود داشته است؛ 3- به ترتیب، ابعاد خود مدیریتی، رغبت به یادگیری و خود کنترلی توان پیش بینی معناداری برای مهارت های ارتباطی داشته اند. 4- به ترتیب، ابعاد رغبت به یادگیری، خود مدیریتی و خود کنترلی توان پیش بینی معناداری برای خلاقیت دانش آموزان داشته اند. کلید واژه ها: یادگیری خودراهبر، مهارت های ارتباطی، خلاقیت.