در راستای جلوگیری از تداوم و تسریع تخریب سرزمین، تصمیم گیری مجدد در نوع کاربری های اراضی امری ضروری می باشد. به هر حال اکوسیستم های مناطق خشک علاوه بر پیچیدگی های اکولوژیک مختص خود، دارای روابط اجتماعی و اقتصادی گسترده ای می باشند که در قالب یک مدل ساده نمی توان آنها را تعریف و تفسیر کرد. بنابراین استفاده از سامانه های پشتیبان تصمیم گیر که برای تصمیم گیری با اهداف و معیارهای مختلف توسعه داده شده اند، گزینه مناسبی برای ارائه راه حل می باشد.