برای طی کردن مراحل توسعه در هر کشور افزایش سطح درآمد افراد و کاهش فقر ضروری به نظر می رسد. در ایران به عنوان یک کشور در حال توسعه تا به حال سیاست های گوناگونی برای کاهش فقر مورد استفاده قرار گرفته است، ولی تشدید مشکل فقر تاکنون نشان می دهد که سیاست های اجرا شده اثرات لازم را نداشته اند. سیاست هایی که تا به حال در ایران اجرا شده است بیشتر در زمینه توزیع مجدد درآمد عمل کرده اند، از این رو در این پایان نامه نظر بر آن است روشی مورد آزمون قرار گیرد که موجبات افزایش سطح درآمد آحاد مردم را فراهم آورد به گونه ای که بتوانند از چرخه فقر خارج شوند. از آنجا که بهبود بهره وری بر سطح درآمد افراد تاثیرگذار خواهد بود در این پایان نامه تلاش شده است تا اثرات بهبود بهره وری بر کاهش فقر مورد واکاوی قرار گیرد. برای بررسی ارتباط بین این دو متغیر از روش پانل دیتا طی دوره 1390- 1385 استفاده شده است. مهم ترین متغیرهای مورد نظر در مدل بهره وری نیروی انسانی و بهره وری سرمایه است که به عنوان متغیر مستقل در نظر گرفته شده اند و ارتباط آنها با فقر مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از تخمین مدل نشان می دهد رابطه بین بهره وری نیروی انسانی و فقر نسبی موجود در جامعه معکوس است، اما ارتباط بین بهره وری سرمایه و فقر موجود مستقیم بوده و بنابراین نمی توان با تأکید بر افزایش بهره وری سرمایه انتظار داشت که فقر نسبی موجود در جامعه کاهش یابد.