شعر نو فارسی در تجربه هایی که شاعران جنبش آوان-گارد از سال 1335-1310 به آن دست زدند ، افق های جدیدی در برابر چشم مخاطبان شعر گشود . در این پایان نامه،برای فهم شگردهای هنری این جنبش ، پس از مطالعه ی شعرهای محمد مقدم،تندرکیا،شین.پرتو ، رواهیچ ، منوچهر شیبانی ، هوشنگ ایرانی ، اسماعیل شاهرودی ، پرویز داریوش ، غلامحسین غریب و هوشنگ بادیه نشین از نظریه های زیباشناسی مطرح در کتاب های ژیمنز و برتلمی بهره گرفته شد ، چرا که زیباشناسی با توجه همزمان به حساسیت های هنری و درک روشنگری هایی که در چنین جنبش هایی رخ می دهد ، دریافت و آگاهی مخاطبان را غنا می بخشد. هم چنین نظریه ی هنر آوان-گارد و نوآوری های بارز شعر این جنبش ، با اتکا به مانیفست های مطرح آن دوره ( " نهیب جنبش ادبی شاهین " تندرکیا و " مانیفست سلاخ بلبل " هوشنگ ایرانی و غلامحسین غریب ) تبیین شد . آن چه که ، در خوانش شعرهای شاخص جنبش آوان-گارد فارسی ، بیش تر از هر چیز دیگری ، جلب توجه می کند ، گسست از هر باور رایج درباره ی شعر است . گسستی که در زمینه ی زیباشناسی شنیداری ، زبانی ، دیداری و روایی این شعرها ، رخ می دهد و برهم کنش هایی در زبان ، تصویر و حس شعر به وجود می آورد .