با توجه به صرف هزینه های کلان در برنامه ریزی حمل و نقل شهری و زمان بر بودن این فرآیند و نیاز سازمان های برنامه ریز به این اطلاعات، استفاده از راه حل ها و روش های به صرفه امری ضروری و مهم به نظر می رسد. امری که در آن اطلاعات تولید سفر از یک نمونه مشابه جغرافیایی به یک نمونه جغرافیایی مشابه دیگر جابجا شود را می توان با عنوان انتقال پذیری از آن یاد کرد. در واقع انتقال پذیری با استفاده از رویکرد های مختلف مانند بهبود ضرایب مدل های انتقالی، استفاده از به روز رسانی بیزین و سایر روش ها، هزینه های زمانی و مکانی جمع آوری اطلاعات را کاهش می دهد و این شانس را به مسولین برنامه ریز شهری می دهد که با صرف هزینه های اندک اطلاعات لازم را برای مناطق فاقد بضاعت اطلاعاتی و مالی، با دقت قابل قبولی استفاده نمایند. در همین راستا این پایان نامه که ادامه کار های انجام شده در این زمینه می باشد، مقدار احتمال شرطی اطلاعات انتقال یافته را با استفاده از وارد کردن آزمون کای اسکویر بررسی می کند.