هدف پژوهش حاضر تعیین نقش ابرازگری هیجانی و خودافشایی در اضطراب اجتماعی با توجه به نقش میانجی سرکوبی هیجانی بود. در راستای این هدف، 300 نفر دانشجویان با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و با استفاده از پرسشنامه های اضطراب اجتماعی(spin)، مقیاس خودافشایی ژورارد (jsdq)، پرسشنامه هوش هیجانی بار- آن(eqi) (زیر مقیاس ابرازگری هیجانی) و پرسشنامه تنظیم هیجان گراس ( زیرمقیاس سرکوبی هیجانی) نسبت به جمع آوری داده ها اقدام شد. برای تحلیل روابط ساختاری از روش تحلیل مسیر استفاده شد و برای تحلیل داده ها از نرم افزار لیزرل استفاده شد. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که مدل اندازه گیری شده با مدل نظری از برازش قابل قبولی برخوردار است. بین اضطراب اجتماعی و ابرازگری هیجانی رابطه منفی و معنی دار وجود دارد. بین اضطراب اجتماعی و خودافشایی رابطه منفی و معنی دار وجود دارد. بین اضطراب اجتماعی و سرکوبی هیجانی رابطه مثبت و معنی دار وجود دارد. بین ابرازگری هیجانی و خودافشایی رابطه مثبت و معنی دار وجود دارد. بین ابرازگری عاطفی و سرکوبی هیجانی رابطه منفی و معنی دار وجود دارد. بین خودافشایی و سرکوبی هیجانی رابطه منفی و معنی دار وجود دارد. نتیجه گیری: مبتنی بر نتایج به دست آمده می توان بیان داشت که اضطراب اجتماعی از عوامل مهمی چون ابرازگری هیجانی و خودافشایی به واسطه راهبردهای ناکارآمد تنظیم هیجانی چون سرکوب هیجانی تاثیر می پذیرد.