فنون بلاغت که از شاخه های علوم ادبی محسوب می شود از روزگاران گذشته تا کنون مورد توجّه شاعران، ادیبان و سخن سنجان بوده است. هنری است که به کمک آن می توان سخن را زیبا بیان کرد و از این راه بر مخاطب تأثیرگذار بود و به واسطه ی وجود بلاغت است که آثار ادبی شایسته ی نگهداری می باشند و شنیدن و خواندنشان مایه ی التذاذ ادبی می شود. شاعران استان کرمانشاه نیز این فن را در آثار خود به کار گرفته اند تا سخنی بیافرینند که در خور ستایش و تحسین باشد و بانی مکتبی در حوزه ی شعر و داستان در غرب کشور باشند. از جمله شاعران استان کرمانشاه، روح الله امیری سنقری است که به سبک سنتی، شعر سروده است. وی در شعر " امیر" تخلص می کرد و دارای دیوان دو جلدی به نام " نجوای سهیل" می باشد که اشعار نغز و دلنشین شاعر به زبان فارسی، ترکی و کردی در آن گردآوری شده است. امیری سنقری نیز فنون بلاغت را که لازمه ی سخن ادبی است در شعر خویش به کار گرفته است و از آرایه های ادبی جهت آفرینش زیبایی و شیوایی در سخن خود بهره برده است. وی در دیوانش آرایه-های بیانی و از جمله تشبیه و استعاره را بیشتر از سایر آرایه های ادبی به کار گرفته است و از این طریق در پی آن بوده است تا تصویری بیافریند که مخاطب را به قلّه ی افکار خویش نزدیک کند. در این تحقیق پژوهشگر به نقد اشعار فارسی شاعر با هدف شناختن و شناساندن شاعر و نقد علمی دیوانش، با استفاده از روش توصیفی _ تحلیلی و با شیوه ی تحلیل محتوا پرداخته است و بر آن است که دیوان اشعار روح الله امیری سنقری را در به کار بردن دقایق علوم بلاغی مورد بررسی قرار دهد و لطایف ادبی آن را دریابد.