چکیده مقدمه: بر اساس مدل هم وابستگی، در اعضای خانواده معتادان نشانگان هم وابستگی مشاهده می شود و به منظور بهبود عملکرد خانواده باید هم وابستگی اعضای خانواده درمان شود. مددکاران اجتماعی در حوزه درمان و کاهش آسیب سوءمصرف مواد مسئولیت وارد کردن خانواده به درمان و بهبود عملکرد خانواده را به عهده دارند. هدف این پژوهش بررسی تأثیر مداخله مددکاری اجتماعی با رویکرد خانواده درمانی ارتباطی ستیر بر درمان هم وابستگی در اعضای خانواده وابسته به مواد بود. روش: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود. شرکت کنندگان با رضایت آگاهانه و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار داده شدند. گروه آزمایش مداخله هفت جلسه ای مددکاری اجتماعی با رویکرد خانواده درمانی ستیر را دریافت کردند و گروه گواه تنها خدمات معمول را دریافت نمودند. پرسشنامه هم وابستگی هالیوک برای سنجش هم وابستگی در پیش آزمون، بلافاصله پس از خاتمه مداخله و 3 ماه پس از مداخله اجرا شد. آزمون t و تحلیل واریانس اندازه های تکراری برای بررسی نتایج بکار گرفته شدند. یافته ها: پنجاه و دو خانواده در دو گروه آزمایش (n=27) و گواه (n=25) شرکت کردند. میزان نمره هم وابستگی و تمرکز بر دیگران در گروه آزمایش به طور معناداری در پس آزمون و پیگیری کمتر از گروه گواه بود (ps <0/0001). بحث و نتیجه گیری: مداخله مددکاری اجتماعی با رویکرد خانواده درمانی ارتباطی ستیر بر کاهش نشانگان هم وابستگی موثر بود. دستاوردهای مداخله سه ماه پس از مداخله نیز پایدار بودند و بازخوردهای شرکت کنندگان مثبت و حاکی از رضایت آنها از مداخله و اعتقاد به کمک کننده بودن آن بود. کلید واژگان: مددکاری اجتماعی، خانواده درمانی ارتباطی ستیر، هم وابستگی، وابسته به مواد