با رشد و توسعه تکنولوژی در زندگی بشر، نیاز به رشد و توسعه سیستم های تعبیه شده که بخش عمده ای از سیستم های دیجیتال را شامل می شوند هم بیشتر می شود.ازجمله مشخصه های اصلی یک سیستم تعبیه شده، بی درنگ بودن و مصرف انرژی مناسب می باشد بعلاوه اجرای یک برنامه شامل وظایف مختلفی است که هرکدام منابع خاص خود را از سیستم می طلبند حال اگر این منابع در زمان مناسب در اختیار وظایف قرار نگیرد، سیستم نمی تواند بازده و کارایی مناسبی داشته باشد بنابراین وجود یک زمانبند مناسب برای چنین سیستم هایی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. محدودیت مصرف انرژی در سیستم های تعبیه شده، بسیار حائز اهمیت است این اهمیت از آنجا ناشی می شود که بسیاری از این سیستم ها، مبتنی بر باطری هستند و اغلب مواقع امکان شارژ مجدد باطری وجود ندارد و درصورت اتمام انرژی موجود در باطری، سیستم از کار خواهد افتاد در چنین مواقعی استفاده از برداشتگرهای انرژی می تواند راهکار مناسبی برای غلبه بر محدودیت انرژی سیستم باشد. الگوریتم های زمانبندی زیادی در زمینه بی درنگ بودن و بهبود مصرف انرژی ارائه شده است اما هرکدام دارای محدودیت ها و نواقصی می باشند در اغلب مطالعات انجام شده از باطری ایده آل بعنوان منبع انرژی که مقدار معین انرژی را در یک ولتاژ خروجی ثابت، ذخیره یا پخش می کند استفاده شده است و از تاثیر ضریب شارژ/دشارژ باطری در میزان انرژی منتقل شده، صرف نظر شده است لیکن این امر همیشه صحیح نیست و طراحی بر مبنای این مدل ساده و حداقل کردن میانگین مصرف انرژی لزوما منجر به بهینه شدن طول عمر باطری نمی شود.