هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی زوج درمانی به روش گاتمن بر کاهش طلاق عاطفی، بهبود رابطه کلامی- غیر کلامی و تحریف های شناختی بین فردی زوج های متعارض بوده است. روش: این پژوهش کاربردی، از نوع شبه آزمایشی است که به صورت پیش آزمون، پس آزمون، با گروه آزمایش و گروه کنترل انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه ی زوج های مراجعه کننده به کلینیک خانواده درمانی دکتر کیمیایی و کلینیک روانشناسی دانشگاه فردوسی مشهد بودند که به صورت فراخوان برای حضور در این پژوهش از آن ها دعوت به عمل آمد. شیوه نمونه گیری، نمونه گیری در دسترس بود. حجم نمونه پژوهش 14 زوج تعیین گردید که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه، 7 زوج) جایگزین شدند. ملاک های ورود شامل داشتن حداقل سن 20 سال، ازدواج رسمی و قانونی، گذشت حداقل یک سال از ازدواج زوج ها و... بود. ابزارهای به کار رفته در این پژوهش، مقیاس طلاق عاطفی گاتمن (eds)، مقیاس ارتباط اولیه زناشویی (pci) و مقیاس تحریف های شناختی بین فردی (icds) بود. مداخله در قالب هشت جلسه ی یک و نیم ساعتی به صورت دوبار در هفته اجرا شد. یافته ها: در این پژوهش از تحلیل کوواریانس و آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج نشان دادند که زوج درمانی به روش گاتمن می تواند طلاق عاطفی را در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش بخشد، و روابط کلامی- غیر کلامی و تحریف های شناختی بین فردی زوج های متعارض گروه آزمایش را نسبت به گروه کنترل بیشتر بهبود بخشد (05/0>p). به علاوه یافته های اضافی عبارت بودند از: بین مدت زمان ازدواج و میزان طلاق عاطفی و روابط کلامی- غیرکلامی رابطه ی معناداری یافت نشد. همچنین بین طلاق عاطفی با روابط کلامی- غیرکلامی رابطه معکوس و معنادار و با تحریف های شناختی بین فردی، رابطه مستقیم و معنادار دیده شد (05/0>p). نتیجه گیری: زوج درمانی به روش گاتمن می تواند به کاهش طلاق عاطفی، و بهبود روابط کلامی- غیر کلامی و کاهش تحریف های شناختی بین فردی زوج های متعارض کمک کند.