چکیده ندارد.

با توجه به پیشرفت مربوط به علوم رانیماسیون ما بر آن شدیم که عملیات cpr را در ccu و با توجه به متغیرهای خاص ekg و آنزیمهای قلبی بررسی نمائیم. پایه ریزی علوم احیاء حاضر از سال 1966 می باشد و جدیدترین کنفرانس را در سال 1966 انجام گرفته است . کلا عملیات احیاء به دو شاخه عملیات احیاء پایه (bls) و پیشرفته (acls) تعیین گردید. bls شامل-1کنترل راه هوائی -2فشار آوردن به قفسه صدری که حدود 80-100 در دقیقه است که از دو طریق مکانیسم پمپ قلبی و توراسیک اعمال می گردد. acls شامل اقدامات پیشرفته در درمان، تاکی آریتمی و برادی آریتمی های بطنی و فوق بطنی می باشد. vf شایع ترین ارست قلبی و قابل درمان ترین آنها می باشد. کلا اختلالی که به آنها pea کفته می شود فعالیت الکتریکی می باشد که بودن وجود هیچگونه نبضی می باشد که شامل برادی آسیستول، ریتم ایدونتریکولار می باشد. آسیستول عدم وجود کامل فعالیت الکتریکی را گویند. ekg نشان دهنده وجود ضایعات قلبی و وسعت آن و همچنین آنزیمهای قلبی نشان دهنده میزان تخریب بافت قلبی می باشد. با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق میزان اختلالات ekg و موفقیت آمیز بودن عملیات cpr در جهت مخالف بوده و افزایش میزان آنزیمهای قلبی از حد معینی از موفقیت آمیز بودن cpr می کاهند.

بیحسی نخاعی یکی از روشهای شایع بیحسی رژیونال می باشد که بوسیله محلولهای بیحس کننده موضعی به داخل فضای تحت عنکبوتیه (ساب آراکنوئید) کمری ایجاد می شود. بیحسی نخاعی روی اعصاب حسی، حرکتی و سمپاتیک اثر می گذارد. محلولهای بیحس کننده ای که بطور شایع جهت بیحسی نخاعی استفاده می شوند عبارتند از لیدوکائین 5 درصد، تتراکائین 0/5 درصد بوپیواکائین 0/5 درصد و 0/75 درصد. داروی معمول مورد استفاده جهت بیحسی نخاعی، لیدوکائین 5 درصد است که طول مدت اثر آن بدون اضافه کردن آدرنالین به آن 60 دقیقه است و بیدردی پس از عمل نیز ندارد و بیمار جهت تسکین درد بعد از عمل به مخدرهای وریدی و یا سایر روشهای تسکین درد نیاز پیدا می کند. تزریق مخدرها به داخل فضای تحت عنکبوتیه باعث بیدردی بعد از عمل و تسکین دردهای مزمن می شود. ایده استفاده داخل نخاعی مواد مخدر از وجود گیرنده هایی برای مخدرهای در سیستم عصبی مرکزی ناشی می شود. تاکنون تحقیقاتی جهت بیحسی نخاعی با پتدین تنها (0/5-1mg/kg)_ صورت گرفته است . ولی در این حالت drowsiness و افزایش احتمال بروز پرسیون تنفسی بعد از عمل وجود دارد. استفاده از لیدوکائین 2 درصد به جای 5 درصد دو مطالعه در اهواز و قزوین انجام گرفته است . با توجه به اینکه گاهی لیدوکائین 5 درصد موجود نیست و متاسفانه به داروهای دیگر نیز دسترسی نداریم. ما را بر آن داشت که به دنبال جایگزین مناسبی برای آن باشیم و به همین علت از dose کم پتدین جهت به حداقل رساندن دپرسیون تنفسی بعد از تنفسی بعد از عمل بعلاوه لیدوکائین 2 درصد استفاده شد، برای دستیابی به بیدردی بعد از عمل و هم استفاده از مزایای لیدوکائین. در این مطالعه، دو گروه 60 نفری از بیماراین که در iiasa و classi (کلاس یک و دو بیهوشی) قرار داشتند و تحت جراحیهای خاص با مدت عمل حداکثر یکساعت قرار گرفتند بطور اتفاقی انتخاب کردیم. دو گروه از نظر سنی یکسان بودند. تمام بیماران طبق اصول آکادمیک و در فضای l4 و l3 با مقدار 2/5 لیدوکائین و 25 میلی گرم پتدین (مجموعا 3cc) در یک گروه و در گروه دیگری 2 لیدوکائین 5 درصد تحت بیحسیب نخاعی قرار گرفتند و سپس نتایج در دو گروه با هم مقایسه شدند. زمان شروع بی حسی در هر دو کروه در اکثر موارد بین دقایق 5-9 بود، وسعت بی حسی در هر دو گروه اختلاف معنی داری نداشت . درصد افت فشار خون در گروه a 70/69 درصد و درز دو گروه b 73/68 درصد بود. متوسط زمان بیداری با لیدوکائین 2 درصد و پتدین، 1/5-2 ساعت بود. در هیچیک از بیماران در 24 ساعت اول دپرسیون تنفسی مشاهده نشد. به نظر می رسد ترکیب لیدوکائین 2 درصد و پتدین جایگزین خوبی برای لیدوکائین 5 درصد است و در اکثر موارد طول زمان بیدردی و سطح بیحسی کافی است .

بیحسی نخاعی یکی از روشهای شایع در علم بیهوشی امروزه می باشد. نظر به شیوع بالای آن در مراکز درمانی، عوارض مربوط به آن نیز از شیوع نسبتا بالایی برخوردار می باشند. این عوارض به دو دسته زودرس (یا حین عمل) و دیررس تقسیم می شوند. در این مطالعه هدف ، بررسی شیوع عوارض زودرس بیحسی نخاعی و مقایسه آن در دو گروه بیماران کاندید عمل سزارین و غیرسزارین می باشد. در این راستا، طی یک پریود زمانی شش ماهه، 100 بیمار که بصورت elective و یا nonelective کاندید عمل جراحی شدند را مورد مطالعه قرار دادیم از این تعداد 50 نفر را خانمهای باردار که کاندید عمل سزارین بودند و بقیه را از بیماران غیرسزارینی از قبیل عملهای ارتوپدی و غیره انتخاب نمودیم. روش جمع آوری نمونه ها بصورت نیمه تصادفی بوده. پس از انتخاب نمونه مورد نظر، اطلاعات لازم از طریق پرسشنامه های از قبل تنظیم شده ثبت می شدند. همانطوری که ذکر شد هدف ما در این مطالعه بررسی شیوع عوارض زودرس بیحسی نخاعی شامل: افت فشار، باردیکاردی، تهوع و استفراغ، لرز و مشکل و فاکتورهایی از قبیل سن، نوع عمل، وجود سابقه بیماری زمینه ای (دیابت و فشار خون)، نوع داروی بیحسی و space مورد استفاده برای قراردادن سوزن نخاعی می باشد. بر طبق نتایج بدست آمده افت فشار در کمتر از 50 درصد بیماران ایجاد شده و در 20 درصد موارد نیز shivering وجود داشته. شایعترین زمان کاهش فشار خون در 15 دقیقه اول پس از تزریق بوده است . 82/6 درصد و در ضمن این افت فشار در مواردی که از لیدوکائین تنها استفاده شد شایعترین بوده است . shiveiring در گروه جراحی c/s شایعتر از گروه others بوده. در بیمارانی که افت فشار پیدا کردند تهوع و استفراغ و برادیکاردی شایعتر بوده. در بیمارانی که تهوع و استفراغ داشته اند برادیکاردی شایعتر بود. در بیماران فشار خونی برادیکاردی شایعتر بوده است . در بیماری جراحی others که دچار افت فشار شده اند. در 10 درصد موارد تهوع و استفراغ و در 14 درصد موارد برادیکاردی نیز پیدا کردند.