چکیده آن چه در نوشتار مزبور به رشته ی تحریر درآمده ، موضوع، بررسی سیر تداوم و تحول در مبانی مشروعیت حکومت های ایران بعد از اسلام از طاهریان تا حمله ی مغول بوده است. هدف ارائه ی مدل و دیدگاه جدیدی است که مشروعیت را در حکومت های مورد نظر بر پایه ی مجموعه ای از عوامل چندگانه می بیند که، فرمانروا را نماینده ی مذهبی،سیاسی،اداری،نظامی،فرهنگی و مظهر گذشته و تاریخ این کشور قرار داده است. روش پژوهش توصیفی و تحلیلی به کمک روش کتابخانه ای است. دستاورد نهایی تحقیق این است که، حکومت های ایران بعد از اسلام تا سقوط خوارزمشاهیان دارای پایه ها ی چندگانه ی مشروعیتی هستند و سه عامل دین و دستگاه خلافت، غلبه و استیلا و اندیشه ی ایرانی یا میراث کهن نقشی پایدار در این گستره ی تاریخی داشته اند ولی سیر وابستگی به این عوامل و بعضی از عوامل دیگر در دوره های مختلف، متفاوت بوده است. در کنار این سه عامل، در هر دوره مجموعه ای از عوامل دیگر نیز در معنابخشی به مشروعیت حکومت ها نقش ایفا کرده اند که از جمله ی آن ها می توان به سنت های قبیله ای، دیوانسالاری و مواردی از این قبیل اشاره کرد.