مطالعه حاضر تلاشی برای یافتن نگرش معلمان و دانش آموزان ایرانی نسبت به استفاده از زبان اول در کلاس های آموزش زبان خارجه انگلیسی است. علاوه بر آن، هدف از انجام این پژوهش نشان دادن میزان و موقعیت های تغییر زبانی بوده است. در این پژوهش 60 معلم و 122 دانش آموز از میان 7 آموزشگاه زبان خارجه انگلیسی شرکت نمودند. تمامی دانش آموزان 16 تا 23 سال داشته و همگی دوره های زبان عمومی انگلیسی را می گذراندند. به منظور انجام این مطالعه روش سه گوش سازی به کاررفته است؛ به این معنا که به شرکت کنندگان پرسشنامه داده شد، 10 کلاس از نزدیک مشاهده شد و با 10 نفر از معلمانی که کلاس آنها مشاهده گردیده بود و نیز با 12 دانش آموز داوطلب مصاحبه فردی صورت گرفت. داده هایی که از طریق مشاهده کلاس ها و مصاحبه ها به دست آمد رونویسی شده و به همراه داده های به دست آمده از پرسشنامه ها تجزیه و تحلیل گردیدند. نتایج نشان داد هر دوگروه معمان و دانش آموزان نسبت به استفاده از زبان فارسی(زبان اول) در کلاس های خود نگرش منفی داشتند. با این وجود معلمان تصدیق کردند که با توجه به موقعیت و سطح انگلیسی دانش آموزان ممکن است از انگلیسی به فارسی تغییر زبان دهند. همچنین تحلیل ها نشان داد 3 نمونه از شایعترین کارکرد های تغییر زبان که توسط معلمان دیده شد عبارتند از: کارکردهای عاطفی، تغییر موضوع و توضیح کلمات جدید. این سه کارکرد در خلال مصاحبه با معلمان نیز تایید شد که می تواند بیانگر آگاهی معلمان از لحظات و تعدد تغییر زبان و نیز زمان مناسب به کارگیری زبان اول باشد. بعلاوه، دانش آموزان نیز اقرار نمودند که آنها از اینکه معلمان حین تدریس نکات گرامری پیچیده و ضرب المثل ها از فارسی استفاده می کنند خوشنود هستند. بررسی های بعدی در این پژوهش نشان داد بین نگرش معلمان نسبت به استفاده از زبان اول و عملکرد واقعی آنها در کلاس هماهنگی وجود دارد.