هر بیمار مبتلا به سل ریوی پس از درمان ممکن است به دیگر بیماریهای ریوی نیز مبتلا شود. از آنجا که ممکن است افتراق ضایعات رادیولوژیک بیماری جدید از ضایعات باقیمانده از سل درمان شده قبلی در تشخیص و درمان اهمیت داشته باشد بر آن شدیم تا میزان ضایعات رادیولوژیک سل ریوی را در cxr این بیماران بررسی کنیم. بدین منظور cxr قبل از درمان و cxr پایان درمان 100 بیمار دچار سل ریوی که اسمیر خلط آنها مثبت بود را از نظر کدورت ، لنفادنوپاتی، کاویته و پلورال افیوژن با یکدیگر مقایسه کرده و رابطه میزان بهبودی هر یک از این ضایعات را با متغیرهای سن، جنس ، نژاد، تغییرات وزن، شدت عفونت ، عود، hgb، و esr بررسی کردیم. * ضایعات در صورتی بهبود یافته تلقی می شوند که پس از درمان به 2/3 قبل از درمان رسیده باشند. لازم به ذکر است جهت دقت بیشتر کلیه cxrها توسط یک رادیولوژیست گزارش شده اند. در cxr 97 درصد بیماران کدورت مشاهده می شد. پس از درمان در هر یک از بیماران و وسعت کدورت بطور متوسط 40 درصد و شدت کدورت 31 درصد کاهش یافته بود. شدت و وسعت کدورت هر دو با هم بطور متوسط 35 درصد کاهش یافته بود. در cxr 37 درصد بیماران لنفانوپاتی قابل مشاهده بود. میزان بهبودی لنفانوپاتی در هر بیمار بطور متوسط 28 درصد بوده است در cxr 26 درصد بیماران کاویته قابل مشاهده بود و پس از درمان در هر بیمار بطور متوسط اندازه کاویته ها 35 درصد کاهش یافته بود. در cxr 12 درصد بیماران پلورال افیوژن مشاهده می شود که پس از درمان میزان آن در هر بیمار بطور متوسط 31 درصد کاهش یافته بود. متوسط میزان بهبود کلیه ضایعات 31 درصد بوده است و با توجه به فرض مطروحه برای بهبودی میتوان نتیجه گرفت cxr برای پیگیری درمان و ارزیابی بهبودی ابزار مفیدی نیست . میزان بهبود و وسعت کدورت ها با نژاد (p 0.005)، شدت عفونت (p 0.05) و (p 0.005) esr رابطه معنی داری دارد. میزان بهبودی شدت کدورت ها با (p 0.005) hgb و (p 0.005)esr رابطه معنی داری دارد. میزان بهبود شدت و وسعت کدورت با هم با (p 0.0025) hgb و (p 0.01) esr رابطه معنی داری دارد. میزان بهبود کاویته با نژاد (p 0.05) و شدت عفونت (p 0.05) و عود (p 0.005) رابطه معنی داری دارد.