چکیده هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش رویکرد راه حل-محور بر سازگاری و خودکارآمدی زنان مطلقه بود. جامعه ی آماری شامل کلیه ی زنان مطلقه ی تحت پوشش اداره ی بهزیستی شهرستان ماهشهر در سال 93 بود. نمونه ی پژوهش را 24 نفر زن مطلقه تشکیل دادند که دارای کمترین سطح سازگاری و خودکارآمدی بودند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه ی سازگاری پس از طلاق فیشر ) fdas ( و پرسشنامه ی خودکارآمدی عمومی شرر ) (gses بود. طرح پژوهش از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. همه ی آزمودنی ها به دو پرسشنامه پاسخ دادند، سپس گروه آزمایش مداخله ی درمانی ( درمان راه حل-محور) را دریافت کردند. بعد از این مرحله هر دو گروه مجدداً به پرسشنامه ها پاسخ داده و پس از گذشت یک ماه از اجرای پس آزمون، آزمون پیگیری بر روی هر دو گروه اجرا گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر آمار توصیفی روش آماری تحلیل کواریانس چند متغیری به کار برده شد. تحلیل داده ها نشان داد که رویکرد راه حل-محور موجب بهبود سازگاری و خودکارآمدی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است. پیگیری با فاصله ی یک ماهه ماندگاری اثر رویکرد راه حل-محور را بر سازگاری و خودکارآمدی نشان داد.