مهمترین و حیاتی ترین دارایی هر سازمان، نیروی انسانی آن سازمان، و کیفیت و توانمندی نیروی انسانی، مهمترین عامل بقا و حیات سازمان است. نیروی انسانی توانمند است که سازمان توانمند را به وجود می آورد و رشد هر سازمانی درگرو توانمندکردن کارکنان آن است. توانمندسازی کارکنان، محوریترین تلاش مدیران در نوآفرینی، تمرکززدایی و حذف دیوانسالاری در سازمانها است؛ با این حال به دلیل نگرشهای شخصی برخی مدیران، ضعف ساختاری و یا روابط نادرست سازمانی، تواناییهای بالقوه کارکنان ناشناخته باقی می ماند و بستر لازم برای بهره وری بیشتر سازمانی فراهم نمی شود. هر چند توانمندسازی در سطوح مختلف سازمانی و به روشهای مختلفی صورت می گیرد در این پژوهش، من به دنبال بررسی الزامات سازمانی برای توانمندسازی مدیران و کارمندان سازمان هستم. در واقع مدیران توانمند می توانند کارکنان توانمند را به وجود آورند و از تواناییهای کارکنان استفاده بهینه کنند و ظرفیت بالقوه آنان را به کار گیرند.