در این پایان نامه، شبیه سازی درمان ملانومای چشم با استفاده از پرتو پروتون، به عنوان یک روش درمانی مطلوب بررسی شده است؛ به همین منظور ابتدا با استفاده از پرتوهای تک انرژی پروتون، محدود? انرژی مورد نیاز جهت درمان یک تومور چشمی محاسبه شده و با توجه به نتایج محاسبات دوزیمتری، به نحو? ساختن sobp به روش ماتریسی پرداخته شده است؛ سپس شبیه سازی و تحلیل یک نازل پروتونی، جهت آماده سازی پرتو اولیه با انرژی بالا و انجام محاسبات دوزیمتری و ایجاد sobp به منظور تولید دوز یکنواخت در منطق? تومور، در دو جهت عمقی و عرضی انجام گرفته است. برای داشتن شرایط بهینه در درمان در روش سوم، با استفاده از انتقال دهند? برد و با پرتوهایی با انرژی اولی? پایین، به شبیه سازی پیش از درمان پرداخته شده است. همچنین اثر تعریف محیط واقعی بافت چشم بر روی محاسبات دوزیمتری و نحو? طراحی خط پرتو مطالعه شده است. طبق نتایج به دست آمده، اختلاف بیشینه دوز در بافت واقعی نسبت به تعریف آب به عنوان ماد? معادل چشم در روش اسکن پرتو به عنوان یک روش ایده آل از حدود 15% تا 31% و در روش انتقال دهند? برد از 12% تا 15% می باشد. انتقال پیک براگ در عمق نیز در آب نسبت به بافت واقعی تنها حدود mm2/0 می باشد که در قیاس با عدم قطعیت موجود در سیستم پروتون تراپی قابل چشم پوشی است. به علاوه اختلاف ضرایب وزنی بهینه کنند? پیک های براگ در بافت واقعی نسبت به آب، در روش اسکن پرتو از حدود 1% تا 18% و در روش انتقال دهند? برد تا حدود 7% می باشد. میزان اختلاف ها در نتایج، با تغییر روش تحویل پرتو و با روش های کنش پذیر کاهش می یابد و از آنجایی که در سیستم های پروتون تراپی از روش دوم برای درمان تومورهای چشمی استفاده می شود، تفاوت ها قابل صرف نظر است. مطابق با نتایج این رساله می توان گفت که استفاده از فانتوم آب، دقت کافی جهت انجام طراحی پیش از درمان را دارا است. کلید واژه: پروتون تراپی، ملانومای چشم، پیک براگ، sobp، ضرایب وزنی.