پژوهش حاضر باهدف مقایسه تاب آوری، بی ثباتی ازدواج و بهزیستی روان شناختی در دو گروه از مادران کودکان عادی و کم شنوا شهر تهران به روش کمی- کیفی انجام شد. در قسمت کمی، به روش نمونه گیری در دسترس، نمونه ی متشکل از 100 نفر از مادران دارای کودکان کم شنوا مراجعه کننده به بیمارستان های امیراعلم و لقمان و مرکز توان بخشی پژواک و 100 نفر از مادران کودکان عادی مراجعه کننده به مهدکودک ها و خانه خلاقیت های شهر تهران در سال 92 انتخاب شدند. مقیاس تاب آوری کانر و دیوید سون و شاخص بی ثباتی ازدواج، پرسش نامه بهزیستی روان شناختی ریف، پرسش نامه های مورداستفاده در پژوهش حاضر بودند. سپس از روش های آمار توصیفی مانند محاسبه میانگین، انحراف معیار و نیز آزمون t-test دو گروه مستقل جهت تحلیل داده ها استفاده شد. جهت دستیابی به داده های دقیق تر، در بخش کیفی نیز از 14 نفر مصاحبه به عمل آمد. این تعداد برحسب اشباع پاسخ ها به دست آمد. جداول فراوانی، کدگذاری باز و محوری رسم شد. درنهایت یافته های کمی و کیفی باهم مقایسه شدند. در بخش کمی، نتایج حاکی از آن بود که مادران دارای کودکان کم شنوا تاب آوری و بهزیستی روان شناختی کمتری نسبت به مادران کودکان عادی داشته اند و ازلحاظ متغیر بی ثباتی ازدواج بین دو گروه تفاوتی وجود نداشت. در بخش کیفی نیز یافته ها همسو با بخش کمی بود، به طوری که تاب آوری و بهزیستی روان شناختی مادران کودکان کم شنوا کمتر از مادران کودکان عادی بود و در متغیر بی ثباتی ازدواج تفاوتی بین دو گروه وجود نداشت.