رشد روز افزون جمعیت و پیشرفت تکنولوژی در صنعت منجر به تولید حجم عظیمی از زباله های خانگی، صنعتی، بیمارستانی و غیره شده است. شیرابه ی حاصله از این زباله ها حاوی ترکیبات پیچیده ای از قبیل آلاینده های نیتروژنی، هیدروکربن های هالوژنه ، فلزات سنگین ، نمک های آلی و غیره می شود. عدم مدیریت و تصفیه شیرابه و نفوذ آن به آب های زیرزمینی و خاک عواقب جبران ناپذیری را برای محیط زیست و انسان بوجود می آورد. محققان در تصفیه ی شیرابه روش های متعددی شامل روش های فیزیکی، شیمیایی، بیولوژیکی و روش های پیشرفته را بکار برده اند. استفاده از سیستم بیوراکتور غشایی (mbr) در تصفیه ی شیرابه بدلیل راندمان حذف بار آلی بالا و کیفیت پساب خروجی عالی از دهه های اخیر بسیار مورد توجه محققان قرار گرفته است. یکی از محدودیت هایی که سیستم mbr را در تصفیه ی شیرابه با مشکل مواجه می کند گرفتگی غشاء در آن می باشد. در این تحقیق نقش گرانوله شدن لجن فعال در سیستم تلفیقی mbr و لجن فعال مورد بررسی تجربی قرار گرفته است. این آزمایش تجربی در راکتورهای mbr وagmbr از جنس پلکسی گلس به حجم 30 لیتر طراحی و انجام شده است.گرانول ها در سیستم sbar با فاضلاب مصنوعی ساخته شده و بعد در mbr قرار داده شده است. بطور همزمان راکتورهای mbr با لجن فعال (smbr) و mbr با لجن گرانوله (agmbr) تحت شرایط یکسان آزمایشگاهی راهبری گردیده است. پارامترهایی از قبیل s.v ، حذف فلزات سنگین ، cod ، mlss ، svi ، tmp، مورد ارزیابی قرار گرفت. آنالیز نتایج حاصل از مقایسه ی لجن گرانوله و لجن فعال در mbrنشان می دهد، بطور متوسط راندمان حذف فلزات سنگین 12% و حذف cod در لجن گرانوله10% بیشتر از لجن فعال بوده است و همچنین با افزایش بارگذاری در هر دو سیستم تعداد دفعات شستشوی معکوس در آخرین سیکل در سیستم لجن فعال 12 برابر بیشتر از لجن گرانوله بوده است.