نهج البلاغه به جهت برخورداری از واژگان غنی ، تناسب لفظ و معنا و اسلوب های گوناگون بلاغی نمونه ی برجسته بلاغت در ادبیات عربی است .در این پژوهش سعی شده است نامه 31 نهج البلاغه به عنوان نمونه ای از این مجموعه ی نفیس براساس قواعد بلاغت در 2 محور بیان و بخشی از بدیع مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گیرد .در این پایان نامه مشخص می شود که استعاره بیشترین بخش این نامه را به خود اختصاص داده است . آن حضرت از انواع شیوه های بیانی و بدیعی اعم از استعاره ، اقتباس، تشبیه ، جناس، سجع ، کنایه و... برای بیان حقایق بلند و حکمت های ژرف و معارف ناب در قالبی خیال انگیز بهره جسته است .