در تحقیق حاضر توان اکولوژیکی پارک جنگلی آبیدر به منظور توسعه بوم گردی با استفاده از مدل تحلیل شبکه مورد بررسی قرار گرفته است. در این بررسی فعالیت های مختلف بوم گردیی از جمله کوهنوردی، دامنه نوردی، ورزش های زمستانی و طبیعت گردی مورد بررسی قرار گرفته است و با تشکیل ماتریس مقایسه ضرایب مورد استفاده برای هر یک از لایه ها به دست آمده است و با اعمال ضرایب در محیط سامانه اطلاعات جغرافیایی نتایج در چهار طبقه کلاسه بندی شده-است که نتایج به دست آمده نشان دهنده ی این مطلب است که ظرفیت پارک جنگلی آبیدر از لحاظ جذب و پذیرش بوم گردی بسیار بالا بوده و تمایز این مکان دیدنی نسبت به سایر مکان-های مشابه ارضا کردن بوم گردی از هر نوع فعالیتی که مدنظرش باشد، می باشد به گونه ای که در این مساحت نه چندان زیاد کوهنوردی، دامنه نوردی، طبیعت گردی و ورزش های زمستانی را می توان به راحتی انجام داده و از منظر زیبای طبیعی بهره جست. از طرفی در این تحقیق به بررسی آثار منفی بوم گردی بر پارک جنگلی آبیدر پرداخته شده و نتایج این بررسی نشان می-دهد که رعایت نکردن مسائل زیست محیطی و ریختن زباله و خاموش نکردن آتش بعد از بازدید از محل و همچنین کاهش تنوع زیستی و کوبیدن خاک از جدی ترین اثرات منفی بوم گردی در پارک جنگلی آبیدر می باشد که با شناسایی مناطقی که بیشترین آسیب پذیری را داشته اند و ارائه بروشورهایی در زمینه افزایش آگاهی های و فرهنگ زیست محیطی و همچنین استخدام اکیپ هایی جهت مهار فوری آتش سوزی در فصل تابستان این اثرات منفی را به حداقل رسانید.