چکیده دعا از مهمترین عباداتی به شمار می رود که انسان را به پروردگار و خالقش متصل می کند. دعا کردن امری فطری در وجود آدمی محسوب می شود زیرا انسان در هنگام سختی ها و مشکلات به وسیله دعا به خداوند پناه می برد. قرآن دستور جامعی است برای احکام اسلام و چشمه ی گوارایی که با خیر و برکتش بر قلوب مومنین جاری شده است. از جمله فیوضات این کتاب الهی، اهمیتی است که برای دعا قائل شده است و رسول اکرم (ص) امتش را بشارت داده که خداوند آیات روشنی در فضل دعا و ترغیب به انجامش و وعده استجابتش نازل کرده است. اما آیات دعایی که در قرآن آمده است و بر زبان پیامبران و صالحین جاری شده است و یا تعلیماتی از سوی خداوند است که به بندگانش آموزش داده که چگونه دعا کنند و او را بخوانند. در نهج البلاغه به ویژه خطبه های آن مشحون از صنایع ادبی، ظرافت ها و لطافت های کلامی است و صنایع ادبی چونان آبی روان و درخشان در جویبارهای زیبا جاری و ساری گشته و کام تشنگان معرفت ،حکمت و حقیقت را در قالب هایی بس زیبا سیراب می کند. موضوع تحقیق حاضر تبیین کلی مقایسه ی جلوه های بلاغی دعا در قرآن و خطبه های نهج البلاغه می باشد مانند: تشبیه، استعاره، کنایه، مجاز، سجع، جناس و... بخشی از نهج البلاغه را دعاهای امام تشکیل می دهد. این دعاها فراز بسیار درخشان نهج البلاغه و نیایش هایی است با مضامین بسیار بلند ، نغز و عارفانه.