از مهمترین پیامدهای شهرنشینی که به دلیل تسلط پدیده شهر نشینی بر معیار های شهر سازی و روند رو به رشد جذب شتابان شهرنشینی بو جود آمده ،ایجاد زیر ساخت های نا مناسب شهری برای ساکنین و مهاجرین در محله های مسکونی ، بو جود آمدن بافت های نا منظم و فرسودگی آنها و از بین رفتن پویایی و سرزندگی در محله ها ، ایجاد نا امنی در بافت های مسکونی و به طور کلی پایین آمدن شاخصهای کیفیت زندگی در کوچکترین جز یک واحد شهری ،محله ها را منجر شده است. شکل گیری بافتهای شهری امروز به عنوان عاملی برای جلوگیری از تحقق پایداری در شهر سازی و عدم پیشرفت و توسعه شهر به حساب می آید. روند شهر نشینی امروزی و ورود وسایل نقلیه به داخل بافت های مسکونی سبب بر هم خوردن نظام ساختاری محله ها شده است چنان که اکثر شهرها ی قدیم در مقیاس حرکت عابر پیاده بوده اند ولی اخیراً محورهای پیاده به علت تسخیر شهر توسط وسایل نقلیه و چیرگی آن بر انسان، مورد کم توجهی جدی قرار گرفته اند. بنابراین تا زمانی که شهرها بدلیل ارتقاء کیفیت زیست محیطی ، بهبود سلامت جسمی و روانی انسان، بهبود کیفیات اجتماعی و ... سرزندگی و پویایی به حرکت عابر پیاده وابسته است، بازگشت و رویکرد مجدد به سرزندگی فضاهای شهری از دیدگاه عابر پیاده ضرورتی اجتناب ناپذیرخواهد بود. در این پژوهش سعی خواهد شد عوامل موثر بر افزایش پیاده مداری در محیط های مسکونی را بررسی و با ارایه راهکارهای مناسب در جهت افزایش پیاده روی به منظور ارتقا سرزندگی و پویایی در محلات تلاش خواهد شد و از طریق پرسشنامه و بررسی محدوده منطقه بیست و دو شهرداری تهران سعی در ارایه الگو های مناسب شهری جهت ایجاد بافت مسکونی محله ، با توجه به رویکرد پیاده مداری توسعه پایدار جهت ایجاد یک محله ،سرزنده، و پویا شده است.