پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه میزان دینداری و کیفیت زندگی انجام شده است. در این پژوهش رابطه دینداری و ابعاد آن(اعتقادی، اخلاقی، عبادی، شرعی) با کیفیت زندگی، مورد بررسی قرار گرفت. برای تحلیل روابط متغیر مستقل (دینداری) با متغیر وابسته(کیفیت زندگی)، به نظریه های دورکیم، وبر، دیویس و اودی استناد شد. روش این پژوهش، پیمایش بوده و اطلاعات توسط پرسشنامه جمع آوری شده است. جمعیت این پژوهش تمام فرهنگیان رسمی و پیمانی شاغل در مدارس دولتی شهرستان شهریار در سال تحصیلی 93-92 بوده است. جهت بررسی فرضیه های تحقیق از آزمون های دو متغیره و چند متغیره استفاده شد. نتایج آزمون های دو متغیره نشان داد؛ بین دینداری و ابعاد آن، با کیفیت زندگی رابطه معنی داری در سطح اطمینان 99 درصد وجود دارد؛ بدین ترتیب تمامی فرضیات پژوهش تایید شدند؛ همچنین ابعاد مختلف دینداری نیز تاثیرات متفاوتی روی کیفیت زندگی افراد داشته است. نتایج نهایی تحقیق نشان داد که همچون گذشته، دین به عنوان نهادی ریشه دار در تعیین کیفیت زندگی افراد موثر است، اگرچه ممکن است بسیاری از تغییرات و نوسانات در ارزش های دینی رخ دهد اما در نهایت دین به عنوان یک الگوی ارزشی بنیادین در ایران بر بسیاری از جنبه های زندگی افراد تاثیرگذار می باشد.