چکیده: برخی از اعداد از دیرباز مورد توجه اقوام مختلف بوده به نحوی که بعضی از آن ها جامع جمیع اصناف شمارگان شده علت این امر علاوه بر کمال ترکیب، کشش و نیرویی در این اعداد است که بدان ها جنبه ی ماوراء الطبیعی بخشیده و موجبات رجحان آن ها گردیده که ضمن تمایز، آنان را زنده و کامل ساخته است صفت پیشین موصوف های مختلفی چون هفت ایزد، هفت فلک، هفت امشاسپندان، هفت فرشته ی مقدس، هفت وادی سلوک، هفت شهر عشق، هفت طبقه ی بهشت و دوزخ، هفت دریا، هفت مردان در تصوف، هفت اقلیم، چهل روز آفرینش حضرت آدم، چله نشینی شده اند ضمناً در قرآن و فرهنگ اسلامی به برخی از عددها، عنایت و توجه خاص شده است که از آن جمله می توان به عددهای «سه»، «هفت»، «چهل» و ... اشاره کرد. کاربرد هر یک از این اعداد حکمتی دارد که برخی را قرآن و روایات یادآور شده برخی را نیز علوم جدید کشف کرده است. این پژوهش برآن است پنج عدد مقدس: یک، سه، پنج، هفت و چهل را با صورت های دیگر آنان از زوایای مختلف در سروده های شاعران سبک عراقی دارای مشرب عرفانی به ویژه آثار برجسته ای چون سروده های عطار، مولوی، حافظ و ... را بررسی نماید. واژگان کلیدی: اعداد مقدس، اشعار سبک عراقی، ادب فارسی.