چکیده ادبیات کودکان و نوجوانان یکی از مهم ترین روش های آموزش غیرمستقیم آنان است. ادبیات از طریق تصاویر، موقعیت ها و شخصیت های مختلف، کودک و نوجوان را در شناخت بهتر خود و دیگران یاری می دهد، و به آنان کمک می کند تا جهان، اجزاء، موجودات و روابط آن را بهتر بشناسند و سیرتکامل فکری و معنوی را سریع تر بپیمایند. نقد ادبی بر بنیاد"نظریه های روانشناختی و روانکاوانه"دانش و فن جدیدی است. که از نیمه ی دوم قرن نوزدهم و نیمه اول قرن بیستم رواج چشمگیری داشته است و یکی از بهترین روش های تحلیل آثار ادبی کودکان و نوجوانان می باشد زیرا که ادبیات کودک و نوجوان بیش از هر چیزی بر قامت روانشناسی تکیه زده است. در این پژوهش سعی شده تا به بیان تأثیرگذاری شعر بر ابعاد مختلف روحی-روانی کودکان و نوجوانان پرداخته شود و همچنین مولفه های روانکاوی شعر دهه ی هشتاد در دو گروه سنی « ج، د » مورد بررسی قرار گیرد و نقش تعیین کننده زبان و شعر برحیات ناخودآگاه کودکان و نوجوانان تحلیل شود.