در این تحقیق سعی شده با استفاده از الگوی سیستمی دیوید استیون موضوع ناکارآمدی احزاب سیاسی در ایران دوران پهلوی مورد آسیب شناسی قرار گیرد. الگوی ایستون به نگارنده این تحقیق، این امکان را داده تا ناکارآمدی احزاب را از زاویه بد کارکردی سیستم سیاسی در حوزه ورودی ها، فرایند تصمیم سازی و نهایتاً کارکرد بازخوراندی مورد بررسی قرار دهد. به نظر نگارنده، سیستم سیاسی در ایران عصر پهلوی اجازه نداد تا احزاب سیاسی کارکردهای خود را در زمینه انتقال انتظارات و حمایتها و همچنین در زمینه تصیم سازی به خوبی انجام دهند این مسأله در حوزه بازخوراندی یا انعکاس واقعیتهای محیطی به سیستم نیز صدق می کند. نهایتاً این ناکارآمدی از نظر نویسنده این تحقیق در فروپاشی سیستم سیاسی پهلوی موثر بوده است.