طبیعت در اشعار نیما از درون و طبیعتش می تراود و جاری و زنده است و درست مانند خود طبیعت صادقانه پاک و بکر است. از شاعر پرورده ی طبیعت سرسبز مازندران در هر بابی سخن می گوید کوه و جنگل دور یا خواسته ناخواسته در میان سخن او ظاهر می شود دریا و جنگل همچنان عمیق و گسترده در روح شاعر طبیعت جای کرده اند. اما نیما براساس دیدگاه خاص خویش براساس روح بی آلایش و پاک بسیار حساس بیشتر جهانی فکر می کند و به انسان نظر دارد ایده ی اومانیستی (انسان دوستی) به روشنی در اشعارش جلوه گر است و میزان تاثیر و تحولات اجتماعی و سیاسی و محیط در سروده های وی از این جنبه قابل بررسی است.