بدرالدین چاچی شاعری مداح و قصیده پرداز اما تصویرگر و مضمون ساز و از پیروان خاقانی در قرن هشتم هجری قمری است. دیوانش بر قصاید، قطعات، غزلیات و رباعیات مشتمل است. در این دیوان ذخیره ی عظیمی از ارزش های فرهنگی و اجتماعی در قالب کنایات، آداب و رسوم، باورها و دیگر عناصر سازنده ی فرهنگ عامه به صورت اشارات پراکنده در ضمن بسیاری از ابیات نهفته است. مهم ترین قالب شعری بدر قصیده است که آن را به خدمت اندیشه های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خویش در آورده است. تا آن جا که هرگاه ممدوح خویش را می ستاید پیش از آن یکی از جلوه های فرهنگ ایران را رو می نماید. بازتاب عناصر فرهنگی در شعر بدر به گونه ای است که، اگر اسطوره ها در رفیع ترین قله ی شعر او می نشینند، گیاهان، جانوران، افسانه ها، چیستان ها، نجوم، طب، سلاح ها، هنر و ... پا به پای واژه ها در کلام او بارور می شوند. او توجه ی خاصی به معما دارد. اشاره به معماهایی چون قلم، شمشیر و... در قالب قصیده و قطعه بیانگر ارزش ادبی این آرایه در نظر بدر است. هدف نگارنده جمع آوری، طبقه بندی و توصیف و تحلیل این اشارات است تا از این طریق دریچه ای به فرهنگ عامه ی زمانه ی بدرالدین چاچی برای محققان گشوده شود.