از آنجاکه سلول های بنیادی مزانشیمی، سلول های مناسبی برای مهندسی بافت و کاربردهای پزشکی معرفی شده اند و با توجه به اثرات زیان آور و مفیدی که تاکنون برای اکسید روی عنوان شده است، ما در این تحقیق بر آن شدیم که اثر تمایزی اکسید روی را بر روند تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی موش mice به سلول های استئوبلاست مورد مطالعه قرار دهیم. سلول های بنیادی مزانشیمی موش mice در معرض دو مقدار متفاوت 30 و 60 میکروگرمی از نانوذرات اکسید روی با سایز ثابت 30 نانومتر قرار گرفتند. گروه کنترل فاقد نانوذرات اکسید روی بود. در روز 15 انکوباسیون برای هرکدام از نمونه ها جهت تعیین میزان تمایز به استخوان از آزمون آلیزارین قرمز و سنجش rt-pcr جهت کنترل بیان ژن های استئوکلسین، استئوپوینتین و آلکالین فسفاتاز استفاده شد.در گروه های حاوی نانوذرات اکسید روی با مقدار 30 میکروگرم، فعالیت آلیزارین قرمز و بیان ژن های آلکالین فسفاتاز، استئوکلسین و استئوپونتین به طور معنی داری بالاتر از گروه 60 میکروگرمی و کنترل بود. در گروه های حاوی نانوذرات اکسید روی با مقدار 60 میکروگرم، میزان فعالیت استئوژنز به مراتب کمتر از گروه های 30 میکروگرمی و کنترل بود.نتایج بررسی در محیط آزمایشگاهی نشان داد که وجود تفاوت معنادار بین بیان هر سه ژن مذکور در نمونه های 30 میکروگرمی در مقایسه با نمونه های 60 میکروگرمی، بیانگر این است که اثر دوز مصرفی نانوذرات اکسید روی بر روند تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی به استخوان دارای یک حد آستانه می باشد. به این معنی که اگر میزان دوز مصرفی نانوذرات اکسید روی از یک حدی بالاتر رود، اثر توکسیک خواهند داشت و دوز کمتر از حد آستانه در قیاس با نمونه کنترل که هیچ نانویی دریافت نمی کند، اثر القایی را نشان نمی دهد.