اقتصاد کرمان به لحاظ قرار گرفتن در حاشیه شمالی دریای عمان و خلیج فارس و تنگه هرموز در مسیرهای ارتباطی شرق و غرب و شمال جنوب از قدیم الایام مورد توجه بوده است .پس از اسلام و استقرار دولت های ایرانی در جنوب شرق فلات ایران ، به تدریج رونق خود را بازیافت . با روی کار آمدن آل بویه و سپس سلجوقیان کرمان شکوفایی اقتصادی بیشتری یافت . منبع اصلی درآمد مردم ایالت کرمان با توجه به شرایط اقلیمی و موقعیت طبیعی نخست بر پایه کشاورزی سپس تجارت ، صنعت و معدن استوار بود.کرمان در قرون میانه به خصوص حاکمیت سلجوقیان و قراختاییان به لحاظ اقتصادی و به ویژه تجارت و صناعت موقعیت ویژه ای یافت. شهرهای این ایالت چون بردسیر و جیرفت از فعالیت های وسیع تجاری برخوردار شدند.تجارت به عنوان یکی از شیوه های معیشتی حاکمان مورد توجه قرار گرفت. اقدامات و اهتمام ویژه ی سلجوقیان به ویژه امنیت به وجود آمده از سوی آن ها در مسیر های تجاری و همچنین اقدامات آن ها برای تسهیل این امر باعث رونق و شکوفایی تجارت منطقه شد.در سایه این امنیت نسبی بازرگانی توسعه یافت و کاروان های تجاری از مناطق مختلف به سوی کرمان سرازیر شدند. بی توجهی سران سلجوقی و قراختایی به همراه شرایط آب و هوایی،کمبود آب و قحطی ها باعث کسادی اقتصاد کشاورزی در این منطقه گردید. شیوه های حکومتی ، خاصه سیاست مالیات گیری باعث مهاجرت روستاییان ،تقلیل و کاهش جمعیت و در نتیجه بایر ماندن زمین های کشاورزی شد. در این پژوهش سعی شده است که وضعیت اقتصادی منطقه و سیاست های اقتصادی حاکمان در محدود زمانی 357 ـ 703 هـ . ق مورد بررسی قرار گیرد و به مولفه های اقتصادی آن از جمله کشاورزی ، مالیات ها ، تجارت ، صنایع و معادن پرداخته شود. بررسی تحولات اقتصادی کرمان با توجه به شرایط سیاسی و اقتصادی ذکر شده هدف اصلی این پژوهش است. روش انجام تحقیق در این پژوهش ، تحقیق کتابخانه ای است . در این روش پس از شناسایی منابع و فیش برداری، اطلاعات نقد و بررسی و به روش توصیفی- تحلیلی ارائه گردیده است.