به منظور انجام این آزمایش از تعداد 480 قطعه جوجه یکروزه در یک طرح کاملا تصادفی با 8 تیمار، 6 تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار استفاده شد. تیمارها شامل: تیمار 1) 1 درصد کلسیم و 0/52 درصد فسفر و بدون آنزیم فیتاز (شاهد)، تیمار 2) 0/6 درصد کلسیم و 0/45 درصد فسفر و بدون آنزیم فیتاز، تیمار 3) 0/6 درصد کلسیم و 0/4درصد فسفر و بدون آنزیم فیتاز، تیمار 4) 6/0 درصد کلسیم و 37/0 درصد فسفر و حاویftu500 فیتاز، تیمار 5) 8/0 درصد کلسیم و 42/0 درصد فسفر و بدون آنزیم فیتاز، تیمار 6) 0/8درصد کلسیم و 0/39 درصد فسفر و حاوی ftu500 فیتاز، تیمار 7) 1 درصد کلسیم و 0/44 درصد فسفر و بدون فیتاز و تیمار 8) 1 درصد کلسیم و 0/42 درصد فسفر و حاوی ftu500 فیتاز، بودند. مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک به صورت هفتگی و دوره¬ای (آغازین، رشد و پایانی) اندازه¬گیری شد. در روز 42 آزمایش یک جوجه از هر قفس به طور تصادفی انتخاب و تفکیک لاشه انجام گرفت. به منظور بررسی سطوح مختلف کلسیم، فسفر و آنزیم فیتاز روی استخوان جوجه های گوشتی، در سن 21 روزگی یک پرنده از هر قفس را کشتار کرده و استخوان درشت¬نی پای چپ آنها جدا و پس از چربی¬زدایی، خاکستر و ماده¬ی خشک موجود در آن محاسبه شد. درصد خاکستر و فسفر استخوان درشت نی بطور معنی¬داری با کاهش کلسیم، فسفر و آنزیم فیتاز نسبت به جیره های استاندارد کاهش یافت (0/05>p). نتایج مربوط به کلسیم استخوان درشت نی نشان داد که اختلاف معنی داری بین تیمارها وجود ندارد (0/05<p). نتایج این بررسی نشان داد استفاده از سطوح مختلف کلسیم، فسفر با فیتاز منجر به افزایش معنی¬داری در مصرف خوراک و افزایش وزن روزانه در کل دوره شد (0/05>p). همچنین افزودن آنزیم فیتاز به جیره به مدت 21 روز منجر به بهبود ضریب تبدیل خوراک در مقایسه با تمام تیمار شاهد شد. نتایج این بررسی نشان داد که تأثیر سطوح مختلف کلسیم، فسفر و آنزیم فیتاز بر درصد ران و سینه معنی دار بود (0/05>p). هیچ یک از تیمارهای آزمایش تأثیر معنی¬داری بر وزن نسبی، بال، قلب، کبد، سنگدان و چربی حفره بطنی نداشتند (0/05<p).