مدیریت بانک ها همواره در جست و جوی دلایل ناکارایی و درصدد از بین بردن آنها هستند. این مسائل به آنها کمک می کند تا نتیجه رقابت خود را با دیگران مشاهده کنند. از بین روش های مختلفی که به طور معمول برای ارزیابی واحدهای مختلف موسسات استفاده می شود، روش تحلیل پوششی داده ها که با استفاده از مدل های برنامه ریزی ریاضی، مرزی متشکل از واحدهایی با بهترین کارایی نسبی، تشکیل و این مرز، معیاری برای ارزیابی و ارائه راهکارهای بهبود عملکرد سایر واحدها قرار می گیرد، یکی از روش های معتبر در اندازه گیری کارایی نسبی واحدهای مشابه موسسات و یا بنگاه ها، بر اساس ورودی ها و خروجی ها است. در این تحقیق، پس از معرفی و تبیین مدل تحلیل پوششی داده ها، برای ارزیابی و محاسبه کارآیی 100 شعبه بانک شهر، از مسئله ثانویه آن، به دلیل داشتن محدودیت های کمتر نسبت به مدل اولیه، استفاده کردیم. در اجرای اولیه مدل dea بر روی داده های 100 شعبه بانک، 64 شعبه دارای کارا و مابقی ناکارا تشخیص داده شده اند. اما فاصله زیاد میان شعب کارا و ناکارا، می تواند منجر به ارائه راهکارهای غیرمنطقی برای شعب ناکارا (برای رسیدن به کارایی شعب برتر)، حداقل در کوتاه مدت گردد. به همین منظور، با چندین بار اجرای مدل dea و حذف شعب برتر در هر بار تکرار و اجرای دوباره مدل برای شعب باقیمانده، اقدام به طبقه بندی شعب بر اساس کارایی کردیم تا از این طریق بتوان به ارائه راهکارهای بهبود عملکرد از یک طبقه به طبقه بالاتر (و نه لزوماً بالاترین طبقه) برای شعب کرد. در نهایت نتایج نشان می دهد که راهکارهای بهبود عملکرد در مدل dea طبقه بندی شده به دلیل استفاده از نظرات کارشناسی در روند بهبود، بسیار منطقی تر و عملی است. از این رو این مدل می تواند، جایگزین مطمئنی در موقعیت های مشابه باشد