سال های بین 1332 تا 1357 دوران تقابل امید و ناامیدی در جامعه ی ایران و بازتاب آن در شعر معاصر بوده است. واکنشی که هر یک از شاعران این دوره در قبال مسائل سیاسی و اجتماعی از خود نشان داده اند، متفاوت بوده است، در این رساله با در نظر گرفتن برخی از شباهت ها، این شاعران به چهار گروه تقسیم شده اند: 1) پذیرندگان شکست و پناه جویان در سازش و امنیت 2) امیدواران مأیوس 3) مرثیه گویان وطن 4) آرمان گرایان امیدوار. در گروه اول، فریدون توللی و در گروه دوم، هوشنگ ابتهاج و در گروه سوم، مهدی اخوان ثالث و در گروه چهارم، محمد رضا شفیعی کدکنی در نظر گرفته شده است. همچنین نمادهایی که این شاعران برای بیان احساسات خود استفاده کرده اند - به ترتیب سال سرایش آن ها- استخراج و سپس تفسیر شده اند. این پایان نامه در سه بخش تدوین یافته و برخی از بخش ها نیز شامل چند فصل است و نتایج حاصل از آن نیز در پایان رساله آمده است.

اقرار به عنوان مهمترین و نیرومند ترین دلیل در قلمرو دلایل اثباتی ، همواره از جایگاهی خاص و خود ویژه برخوردار بوده ، به طوری که حداقل در امور مدنی ، با وجود اقرار ، حاجتی به ارائه دلایل دیگر در جهت اثبات حقانیت طرف مقابل نخواهد بود. بررسی چیستی و ماهیت اقرار که نتایج و آثار نظری و عملی مهمی را در پی دارد ، ما را وارد بحث هستی شناسی می کند. به دیگر بیان ، درنگ در چیستی اقرار با یافتن شیوه هستی اقرار و حالت پدیداری و وجودی آن ملازمت دارد. تبیین مفهوم اقرار از منظر هستی شناسی عبارت است از یافتن و بررسی و فراجست اقرار در محل ظهور آن. نه فقط قاعده «اقرار العقلا علی انفسهم جایز» به عنوان یک قاعده فقهی- که شیعه و سنی در روایت آن اتفاق دارند- بلکه تعاریف قانون گذار و علمای حقوق که اقرار را اخبار به حقی برای غیر و به ضرر خویش تعریف نموده اند ، تعریفی فارغ از شیوه هستی و حالت وجودی و پدیداری آن است. بنابراین اگر در یک «سند» ، یکی از طرفین بر مدیونیت خویش و حقانیت طرف مقابل ، اذعان نماید ، در یک فرآیند دادرسی ، آن چه مورد استناد قرار می گیرد در حقیقت ، اقرار است نه سند. زیرا منشا التزام ، همان اقرار است و سند ، حالت وجودی و هستی شناختی اقرار محسوب می گردد. همان گونه که اگر یکی از طرفین دعوا در لایحه ایی اقرار نماید ، آن چه مورد استناد قرار می گیرد اقرار است نه لایحه. چنین توجهی ، واجد تأملات و آثاری است که می تواند منشا بحث های گسترده واقع شود.