در تحقیق حاضر برخی پارامترهای موثر بر ساخت غشاء پلیمری میکروفیلتراسیون بر پایه پلی وینیلیدین فلوراید (pvdf) به روش تغییر فاز به کمک غیر حلال از نقطه نظر عملکرد و مورفولوژی، مورد بررسی قرار گرقته اند. اثر پارامترهای ضخامت محلول ریخته گری، دمای حمام انعقاد، دمای محلول ریخته گری و زمان تبخیر مورد مطالعه قرار گرفته است. عملکرد این غشاءها از نقطه نظر شار و پس دهی به کمک محلول کلوئیدی رنگدانه نیل به عنوان خوراک ارزیابی شده است. مورفولوژی غشاءهای ساخته شده به کمک تصاویر میکروسکوپ الکترونی (sem) مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. پس دهی تمام غشاءها 100% بوده است. همچنین اثر پارامترهای حمام انعقاد (ترکیب درصد 2- پروپانول)، غلظت پلی اتر سولفون و پلی وینیل پیرولیدون به عنوان افزودنی و زمان تبخیر مورد مطالعه قرار گرفته اند. عملکرد این غشاءها به کمک آب و شیر حاوی باکتری به عنوان خوراک از نقطه نظر فلاکس و پس دهی ارزیابی شده اند. مورفولوژی غشاءهای ساخته شده نیز به کمک تصاویر میکروسکوپ الکترونی (sem) مورد بحث و بررسی قرار گرفته اند. علاوه بر اثرات تاثیر گدار بر فرآیند ساخت غشاءها، دو مورد از پارامترهای موثر بر شرایط عملیاتی (دما و ph خوراک) در بررسی عملکرد غشاءهای ساخته شده مورد مطالعه قرار گرفته و نتایج گزارش شده اند

در این تحقیق غشاء نامتقارن پیوسته پلی اتر سولفون توسط روش تغییر فاز تهیه گردید. اثر پارامترهای تهیه و پارمترهای عملیاتی بر عملکرد غشاءهای پوشش داده شده توسط پلی دی متیل سایلوکسان بررسی گردید. به عنوان یک نتیجه جالب غشاءهای ساخته شده برای خوراک های حاوی h2s رفتار غشاء لاستیکی پلی دی متیل سایلوکسان و برای خوراک های co2/ch4 رفتار غشاء شیشه ای پلی اتر سولفون را از خود نشان می دهند. اثر سدیم دودسیل سولفات، کتیل تری متیل آمونیوم بروماید و تریتونx100- بر ساختار و عملکرد غشاءهای پلی اتر سولفون برای جداسازی دی اکسید کربن از متان مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که افزودن سورفکتانت به محلول قالبگیری منجر به افزایش تخلخل غشاء و تراوایی گاز آن و کاهش انتخابگری ایداه ال co2/ch4 میگردد به غیر از تریتونx100- که انتخابگری آن افزایش یافت. غشاء های نامتقارن جداسازی گاز از پلی اتر سولفون و مخلوط پلی اتر سولفون/پلی اورتان با ترکیب درصد های مختلف تهیه گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که حضور پلی اورتان در محلول قالبگیری تراوش دی اکسید کربن غشاء پلی اتر سولفون را کم و انتخابگری co2/ch4 و نیز فشار پلاستیکی شدن آنرا افزایش می دهد. پلی اتر ایمید به عنوان یک افزودنی پلیمری برای تهیه غشاء های پلی اتر سولفون مورد استفاده قرار گرفت. در آزمایشات گاز خالص ضخامت بیشتر لایه جداساز غشاء و تخلخل کمتر لایه نگدارنده در غشاء ساخته شده از مخلوط 92:8 پلی اتر ایمید: پلی اتر سولفون منجر به افزایش انتخابگری co2/ch4 و کاهش تراوایی دی اکسید کربن در مقایسه با پلی اتر سولفون خالص شد. برای درصد های بالاتر از پلی اتر ایمید تراوایی دی اکسید کربن افزایش و انتخابگری co2/ch4 کاهش یافت. ما یک مشتق آمین دار شده از نشاسته (as) به روش سنتز ویلیامسون تهیه نمودیم. افزودن as به غشاء پلی اتر سولفون منجر به لایه پایینی متراکم تر و افزایش ظرفیت جذب دی اکسید کربن در غشاء گردید. افزایش تراوایی دی اکسید کربن، کاهش تراوایی متان و انتخابگری co2/ch4 بیشتر که به ترتیب از شرکت انتقال تسیل یافته در تراوش دی اکسید کربن و لایه پایینی متراکم تر ناشی میگردد مهمترین تغییرات در عملکرد غشاء می باشد. یک کوپلیمر جدید با نام پلی اکریلونیتریل کو ان-ان دی نتیل آمینو پروپیل اکریلامید سنتز شده و به عنوان حامل دی اکسید کربن در غشاء پلی اتر سولفون مورد استفاده قرار گرفت. زمانیکه غلظت این پلیمر در غشاء 5/0 و 1 درصد وزنی است بهبودی در فشار پلاستیکی شدن مشاهده میگردد. افزایش این پلیمر به غشاء پلی اتر سولفون بطور قابل توجهی منجر به بهبود عملکرد آن شامل افزایش تراوایی دی اکسید کربن و افزایش انتخابگری co2/ch4 میگردد.