بر طبق شواهد نارضایتی بیماران از کمیت و کیفیت مهارتهای ارتباطی پزشک و بیمار در صدر علل منجر به شکایت بیماران قرار دارد و بهبود مهارتهای ارتباطی پزشکان پیامد های مفیدی به نفع هم بیمارو هم پزشک در جامعه ایجاد می کند. لزوم آموزش مهارتهای ارتباطی و انجام مداخلات آموزشی مبتنی بر تئوریها و مدل های تغییر رفتار که طراحی، اجرا و ارزشیابی آنها با مشارکت گروه هدف و با تمرکز بر سازه های تاثیرگذار تئوریها انجام می شود مورد تاکید می باشد. این پژوهش در دو بخش مقطعی و مداخله ای در سال 3-1392، به منظور طراحی و ارزشیابی برنامه آموزشی مبتنی بر مدل پرسید پروسید بر مهارتهای ارتباطی پزشک و بیمار کارورزان و رضایت بیماران انجام شد. بر اساس تحلیل محتوای هدفمند مصاحبه با شرکت کنندگان ارزیابی های چهارگانه مدل پرسید انجام شد. تاثیر مداخله آموزشی بر روی 67 کارورز با مقایسه نتایج خود ارزیابی کارورزان، نتایج مشاهده محقق و سنجش رضایت بیماران در گروههای مداخله و کنترل و در مقاطع زمانی مختلف انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزارهای spss.21 و lisrel 8.80. تحلیل شدند. نشانگرهای اجتماعی، محیطی و رفتاری ارتباط موثر پزشک و بیمار شناسایی شدند. دانش و خودکارآمدی مهمترین پیش بینی کننده های تغییرات رفتار ارتباطی کارورزان با بیماران بودند. میانگین نمره خود ارزیابی رفتار ارتباطی کارورزان و نمره عملکرد کارورزان گروه مداخله به استناد مشاهده محقق بعد از مداخله آموزشی بطرز معناداری بالاتر از گروه کنترل بود. افزایش میزان رضایت بیماران از مهارتهای ارتباطی کارورزان گروه مداخله معنادار نبود. برای تداوم تاثیر مداخلات تئوری محور، افزایش انگیزه کارورزان، نظارت مستمر بر رفتار ارتباطی و ارائه پس خوراند سازنده به آنها و آموزش مطالبه گری به بیماران جهت افزایش میزان رضایت آنها بایستی مد نظر برنامه ریزان آموزشی قرار گیرد.