به منظور بررسی تاثیر سیستم¬های خاک¬ورزی بر عملکرد و اجزا عملکرد گندم (triticum aestivum) تحت تاثیر سطوح کود نیتروژن، آزمایشی به صورت کرت¬های خرد شده در قالب طرح بلوک¬های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 93-1392 در مزرعه تحقیقاتی سد سیستان دانشکده¬ کشاورزی دانشگاه زابل به اجرا در آمد. سیستم¬های خاک¬ورزی شامل: بدون خاک¬ورزی، خاک¬ورزی حداقل و مرسوم به عنوان عامل اصلی و سطوح کود نیتروژن شامل: 0، 100، 160 و 220 کیلوگرم در هکتار از کود اوره به عنوان عامل فرعی بودند. نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد دانه از سیستم خاک¬ورزی مرسوم به دست آمد، ولی عملکرد دانه در سیستم¬های بدون خاک¬ورزی و خاک¬ورزی کاهش یافته از لحاظ آماری اختلاف معنی داری نداشت. بیشترین ارتفاع بوته، شاخص سطح برگ، تعداد پنجه¬ی بارور در بوته، تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه، شاخص برداشت و میزان پروتئین دانه به سیستم¬های خاک¬ورزی مرسوم تعلق داشت. با افزایش سطح نیتروژن از صفر به 220 کیلوگرم ارتفاع بوته، شاخص سطح برگ، تعداد پنجه بارور در بوته، تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، شاخص برداشت و درصد پروتئین دانه افزایش یافت. برهمکنش سیستم¬های خاک¬ورزی و کود نیتروژن بر تعداد پنجه بارور و شاخص سطح برگ معنی¬دار شد. بیشترین تعداد پنجه بارور و شاخص سطح برگ از خاک¬ورزی مرسوم و کاربرد 220 کیلوگرم نیتروژن حاصل شد. نتایج نشان داد که سیستم خاک¬ورزی مرسوم توام با سطوح کود نیتروژن بالا برای منطقه مناسب می¬باشد.