دوره صفوی، اوج شکوفایی هنر و معماری اسلامی در ایران به شمار می رود. مسجد شیخ لطف الله و امام اصفهان، نمونه ای از معماری اسلامی در این دوره می باشند که با تاکید بر هنر و معماری ایرانی بنا شده اند. عمده تزیینات ابنیه را کاشی کاری تشکیل داده، که نقش اصلی آن، نقوش گیاهی می باشد که بر روی کاشی هفت رنگ و معرق منقوش گردیده است. در این پژوهش، روش تحقیق تطبیقی است؛ با مطالعه اسناد موجود در پیشینه تحقیق، جمع آوری داده های جدید، و تهیه تصاویر کاشی کاری، به آنالیز طرح ها و شناسایی نقوش پرداخته تا در نهایت با تطبیق طرح های به دست آمده، گونه های متنوع نقش مایه ها، دسته بندی و ارائه گردد. گرچه این نقوش از نظر هر بیننده ای بی شمار می باشد اما با یک طبقه بندی تفکیک شده می توان دریافت که هر نقش با اصول طراحی یکسان در نوع خود خلق شده، و فقط تزیینات و نوع ارائه آن ها متفاوت است. در نتیجه شباهت های فراوانی در این سطوح منقوش دیده می شود، که دستخوش موقعیت مکانی مساجد، و همچنین هم دوره بودن دو بنا از لحاظ شیوه طراحی و اجرا می باشد.