پیچیدگی تربیت دینی با ملاحظه این نکته آشکار می شود که تربیت دینی طیف گسترده ای از گرایش تا بینش و عملکرد و شکل گیری شخصیت و هویت دینی متربی را شامل می شود. با نظر به آنچه در جامعه امروزی مشهود است، بی تردید می توان گفت تربیت دینی، موفق آمیز نبوده است. در شرایط فعلی دست¬اندرکاران کار تربیت دینی، رویکردهای مختلفی از جمله رویکرد عقلانی و رویکرد عادتی را نسبت به تربیت دینی در سر لوحه کار خود قرار داده اند. با نظر به نقدهایی که به رویکرد های عقلانی و عادتی در تربیت دینی، وارد است و نظر به اینکه الزامات عقلی و بیرونی به تنهایی ناتوان از کشاندن انسان به سمت اعمال و رفتار دینی هستند، باید در جست و جو و به کاربستن رویکردی بود که خاستگاه آن ایجاد الزامات درونی در پایبندی به ارزش¬های دینی باشد. به کار بستن رویکرد زیبایی شناختی به تربیت دینی که در تحقیق حاضر تبیین شده است، محقق کننده مولفه تجربه درونی است، و تحقق این امر هم، کلید احیای مولفه های اعتقادی و فکری، و همچنین التزام درونی و عملی است. در تحقیق حاضر، به بیان ویژگی های رویکرد زیبایی شناسانه در تربیت دینی که به احصای تجربه درونی نسبت به پدیده های دینی منجر می شود، همت گماشته شده است. این ویژگی ها عبارتند از: بازگشت به فطرت، تکیه بر باطن گرایی، تأکید بر گرایش درونی، ایجاد حس حضور و ناظر بودن خدا و تکیه بر ابعاد زیبایی شناختی حسی (طبیعی) و خیالی (هنری). همچنین پس از شرح سه رویکرد اجرا، دریافت هنری و ادراکی که رویکردهای مختلف تربیت زیبایی شناختی هستند، نتیجه گرفته شده است که رویکرد ادراکی در تربیت زیبایی شناختی تلازم بیشتری با تربیت دینی دارد. از دیگر نتایج این تحقیق، تبیین چگونگی پرداختن به رویکرد زیبایی شناختی در تربیت دینی و شرح رمزگذاری و رمزگشایی از پدیده های دینی می باشد. همچنین بررسی و نقد دو رویکرد عقلانی و عادتی به عنوان رویکردهای رایج در تربیت دینی بر اساس رویکرد زیبایی شناختی از مباحثی است که در این تحقیق به آنها پرداخته شده است.