در این کار تحقیقاتی، داروی دفراسیروکس با استفاده از امواج اولتراسونیک به صورت نانو ذرات تهیه شد. تاثیر غلظت ماده اولیه و زمان قرارگیری در معرض امواج اولتراسونیک بر اندازه ذرات دفراسیروکس بررسی شده و پارامترهای مربوطه بهینه شدند. تصاویر sem نشان دهنده این است که با افزایش غلظت و زمان اندازه ذرات ریزتر شده است. به منظور بررسی توانایی کیلیتور دفراسیروکس در حالت بالک و سه اندازه نانو ) nm78/25 a=، nm75/18b= و nm41/16(c= جهت دفع فلز سرب(ii) از بدن موش های آزمایشگاهی، آزمایش های متعددی بر روی آنها به عنوان مدل بیولوژیکی انجام گرفت. فلز سمی سرب(ii) از طریق آب آشامیدنی وارد بدن موش های آزمایشگاهی گردید. بعد از ورود سرب(ii) به مدت 100 روز، علائم مسمومیت شامل: کاهش وزن، ریزش موهای گردن، کم شدن تحرک و بی حالی و خارش بدن ظاهر گردید. پس از 15 روز کیلیت درمانی، موش ها کشته شدند و نمونه هایی از بافت های کبد، کلیه، طحال و قلب جمع آوری، توزین و جهت اندازه گیری غلظت سرب(ii) موجود در آنها، به روش جذب اتمی با کوره (gfaas) آماده گردیدند. نتایج کیلیت درمانی نشان می دهد غلظت سرب در بافت ها به میزان قابل توجهی کاهش یافت و مقدار سرب توسط کیلیتور c به میزان بیشتری کاهش یافته است. در کار تحقیقاتی دیگر، سلنیوم به صورت محلول در آب به موش ها داده شد. پس از گذشت 50 روز از ورود سلنیوم به بدن موش های آزمایشگاهی، ناهنجاری های کلینیکی در آنها ظاهر گردید. کاهش وزن، بی میلی به غذا، وجود لکه های تیره بر روی کبد موش های تحت رژیم و بروز لکه های تیره در چشم از علائم مسمومیت آنها بود. سپس به گروه های پیش از کیلیت درمانی، بدون کیلیت درمانی، کیلیت درمانی مجزا با دفراسیروکس و دفریپرون و همچنین کیلیت درمانی ترکیبی دسته بندی شدند. موش های گروه پیش از کیلیت درمانی، کشته شدند و نمونه های سرم خون، کبد، کلیه و طحال آنها جدا گردید. سپس کیلیت درمانی برای بقیه گروه ها به مدت 10 روز انجام شد. پس از کیلیت درمانی، موش ها کشته شدند سپس سرم خون و بافت های کبد، کلیه و طحال جدا گردید و جهت اندازه گیری مقدار یون سلنیوم موجود در آنها آماده گردیدند. غلظت سلنیوم و آهن موجود در سرم خون و بافت های کبد، کلیه و طحال به روش جذب اتمی با کوره (gfaas) و جذب اتمی با شعله (faas) اندازه گیری شدند. گروه کیلیت درمانی با دفراسیروکس مسموم شدند و علائم مسمومیت آنها شامل ریزش موها در کل بدن و کدر شدن رنگ موها، کم تحرکی و بی حالی شدید، وجود لکه های قهوه ایی در بدن و بزرگ شدن طحال است. اما گروه درمان با دفریپرون توانایی بیشتری در کاهش یون سلنیوم از بافت ها را داشته است.