مجازات در ملاءعام که به معنای حاضر نمودن مجرم در اماکن عمومی و در انظار اقشار مختلف اجتماع می¬باشد، روزگاری در میان اکثر ملت¬های جهان رایج بود اما با توجه به دگرگونی های فراوانی که در جوامع مختلف روی داده است، امروزه فقط در معدودی از کشورها و از جمله ایران، شاهد اجرای علنی مجازات¬ها هستیم. باید گفت که این مسئله، پس از انقلاب به یک چالش جدی در سطح کشور و در مجامع بین¬المللی و حقوق بشری مبدل شده است، به گونه¬ای که در خصوص آثار و پیامدهای آن، دو گروه موافق و ناقد با موضوع قرار دارد که در راستای موافقت و مخالفت خود، هر کدام دلایلی را مطرح می¬نمایند. موافقان به آیه¬ی دوم سوره نور که در خصوص حضور گروهی از مومنین به هنگام اجرای حد زناست، اشاره داشته و بدان استناد می کنند؛ ولی همانطور که در بررسی ها مشاهده شد این آیه بر اجرای مجازات در ملاءعام به شیوه¬ی کنونی، دلالت نداشته و خلاف این موضوع را ثابت می¬کند . البته در مورد اجرای حد زنا نیز مسئله بدان گونه است که مجازات باید تنها در حضور تعداد بسیار اندکی از مومنین اجرا شود و بر حضور تمامی اقشار دلالتی ندارد. هم چنین روایاتی نیز که برای اثبات اجرای علنی مجازات¬ها بدان¬ها استناد می¬شود اکثرا دچار اشکالات جدی از حیث سند، محتوا و غیره هستند. از سوی دیگر، با بررسی اسناد حقوق بشری مربوطه مشخص شد اجرای این گونه مجازات¬ها مغایر با اسناد مذکور و همچنین تعهدات پذیرفته¬ شده از سوی ایران می¬باشد. در این پژوهش سعی شد تا مجازاتهای علنی از منظری فقهی - حقوقی و همچنین حقوق بشری مورد بررسی قرار گیرد و جهت نیل به این مقصود از روش کتابخانه ای برای جمع آوری مطلب استفاده گردید.