انسان دارای حقوقی ذاتی است . مجموعه ای از این حقوق را به نام حقوق بشر می شناسیم . یکی از حقوق ذاتی انسان را می توان حق بر خلوت دانست . خلوت بخشی از حریم خصوصی است که صاحب آن محدودیت های ویژه ای را برای حفظ آن می اندیشد . به نوعی خلوت ، خصوصی ترین بخش از زندگی خصوصی هر شخص است . متاسفانه این بخش از زندگی افراد به دلایل مختلف از سوی سایرین مورد جست و جو قرار می گیرد . گروه ها و افراد مختلف برای کسب اطلاع از اتفاقات و مسائل زندگی خصوصی سایرین به بهانه های مختلف و روش های متعدد متوصل می شوند . یکی از این متجاوزان به خلوت و بر هم زنندگان امنیت آن را می توان دولت ها دانست . در واقع دولت ها بزرگترین متجاوزان به خلوت هستند . دولت ها دلایل متعددی از جمله حفظ نظم عمومی و امنیت اجتماع را بهانه ها خود برای شکستن حریم خلوت افراد عنوان می کنند . در واقع نفع ظاهری عمومی را بر نفع خصوصی ترجیح می دهند . راه های متفاوتی برای تعرض به خلوت توسط دولت ها استفاده می شود . این سلب امنیت از خلوت توسط دولت، بیشتر توسط عوامل انسانی ( ضابط ) صورت می پذیرد . تعرض به خلوت در حوزه های مختلف اتفاق می افتد . تجاوز به حریم مسکن ، تجاوز به ابزار و لوازم شخصی ، تجاوز به افکار و ذهن ، تجاوز به عقاید ، و... را می توان مصادیق متعددی از نقض حریم خلوت دانست . حتی در انجام وظایف قانونی نیز بازوان اجرایی حکومت بدون توجه به حیطه وظایف و شرح اعمال متصوره ، دست به انجام اعمال بالاتر از قانون و اعمال امیال شخصی خود می زنند. این مسائل باعث شد که پژوهش صورت بپذیرد . در این پژوهش ابتدا حوزه خلوت را بررسی نموده و سپس به بیان مصادیقی از آنچه تعرض به خلوت است ، پرداخته و در نهایت تضمینات حقوقی جهت جلوگیری از " نقض امنیت خلوت توسط ضابطین دادگستری" را بررسی کنیم .